Brakkies, ons hondekind.

Niemand op hierdie aardbol lyk so beteuterd soos  Brakkies as ek gou iewers heen moet ry nie. Hy staan verlore op die plaveisel agter die hek, sy kort beentjies en bal-en-kloupootjies plat op die aarde. "Waar gaan jy nou weer heen?" vra die hele ou worshondlyfie. Dan vermurwe my hart stuk-stuk, knyp ek oë toe en trap die petrolpedaal diep in om die wegryery so gou moontlik agter die rug te kry.

Vir hom is dit die heel lekkerste as sy Ma by die huis is en hy op sy blou kombers sy eie hondedrome kan lê en droom, deeglik bewus van my nabyheid. Of saans as dit storietyd op T.V. is, langs my in te wriemel en heerlik warm onder die kniekombers aan die slaap te raak.

Hy het die kuns om in menseharte in te kruip, pens en pootjies bemeester. Soggens nà wakkerwordtyd, groet hy ons stertswaaiend, ogies blink en die ene opgewondenheid oor ‘n nuwe dag wat voorlê.

Op Maandae en Donderdae as Jacob in die tuin kom werk, loop sy beker behoorlik oor. Sodra hy die tuinhekkie hoor, hol hy in eerste rat by die agterdeur uit, jubelende blaffies so ver as hy gaan. Dan vryf ou Jacob hom en sê: “Jaaaa Brakkies, jy het mooi gably?” Met wikkelboudjies en blink oë antwoord hy Jacob se vraag.

Getrou volg hy my deur die dag.  Soos Rut-van-die Bybel.  “Waar u gaan, sal ek gaan.” Vroetel ek iewers in die tuin, jag hy veldmuise of lê en bak in die winterson op die grasperk. Maak ek kos, speel hy binne hoorafstand, buite by die agterdeur, met Hagar, sy ou groot Labradormaat. Sit ek by die rekenaar, krul hy homself op op sy kussing en kruip hy onder sy blou kombers in, ‘n prentjie van geluksaligheid.

Brakkies is nou twee en ‘n halwe jaar deel van ons lewens. Ons kan ons nie ‘n dag sonder hom indink nie. 

'n Foto-insetsel nr. 1

Van ek kan onthou, was ‘n kamera iets wat groot bekoring vir my ingehou het. Toe ek toentertyd in St. 6 my eie Kodak Brownie met spaargeld kon koop, was ek die rykste kind in die hele wêreld. Vandag besit ek ‘n Canon PowerShot SX40 HS. Dis sy doopnaam. Niks ingewikkeld nie, net wonderlik. Voldoende. Uiters bevredigend. Ek neem foto’s vir een enkele rede: omdat dit vir my lekker is. Ek neem foto’s om te onthou, om weer te kan kyk, weer te geniet, oor en oor. Fotografie hou oomblikke vas vir ewig. Om foto’s te kan neem, kleur my elkedag-lewe so mooi in. Dis ‘n manier van aanraak, ‘n manier van liefhê. Ek neem foto’s van amper alles, miskien meer van die natuur. Net miskien. Klippe en bome en voëls, wolke en blare en blomme. Skadu’s en lig, silhoëtte, stukkies detail. Die wêreld is ‘n ontdekkingsreis en die wêreld agter ‘n kameralens is ‘n psalm, ‘n loflied.

Sommer net vir die lekker!

Ek was onlangs by Vlu-Noord se kongres waar ek van my kuns uitgestal en verkoop het. Dit was interessant om te sien waarvan die vrouens hou en waarin hulle belang stel. Ek het nog altyd (sommer net vir die lekker) en baie dikwels van my foto's of skilderye gekombineer met my verse. Net omdat ek dit geniet het! En ook omdat ek lief is daarvoor om iets kreatiefs te kan doen elke dag van my lewe hier op aarde. Ek het nooit regtig gedink iemand anders sou dit ook wou hê nie. Dit was dus vir my 'n heerlike aansporing toe ek agterkom dat mense toe nou BAIE van my woordprentjies hou!

Nou moet ek dink hoe ek gaan maak om dit te bemark. Op RedBubble kan 'n mens van my "Woord en Beeld"-kaartjies koop. Die kwaliteit is uitstekend en hoe meer 'n mens koop, hoe goedkoper word dit! Maar ek wil dit sommer tuis ook bemark. Wat dink julle? 'n Mooi gelamineerde kaartjie met 'n versie daarby behoort heelwat mense te verbly.

 

Hondekinders

"Honde is wonderwerke met pote!" het iemand eenkeer gesê. Dis so waar. Ons twee honde kwalifiseer beslis. Geen sielkundige behandeling in die hele wêreld kom naby 'n "kuiersessie" met 'n mens se honde nie. 'n Mens moet tyd maak daarvoor, want dis ewe belangrik vir jou en jou honde om spesiale kwaliteit-tyd saam te spandeer.

Honde is die hartklop by jou voete. Hul onvoorwaardelike liefde is eindeloos en onmeetbaar. Miskien is die rede dat 'n hond een van die grootste troosters is as jy ongelukkig of hartseer voel, geleë in die feit dat hulle geen vrae vra nie. 

Het julle geweet dat honde kan glimlag? Hulle glimlag met hul sterte!

 'n Hond kan 'n mens se beste vriend wees

 ....en ook mekaar s'n!

 My doel in die lewe is om so 'n goeie mens vir my honde te wees soos wat hulle dink ek is!

They never talk about themselves but listen to you while you talk about yourself, and keep up an appearance of being interested in the conversation.  ~Jerome K. Jerome

Hondekinders

Ons twee honde is nes kinders. Hagar, die Labrador is nou ongeveer agt jaar oud. Ons het hom present gekry na 'n jaar van rou oor Lassa, ons vorige goue labrador, se afsterwe. Dit was darem nie baie lekker om by die erf in te ry en daar is niemand wat bly raak nie! Toe kry ons hom, die ou swarte. 

Nouja, Hagar is nie die gesondste hond onder die son nie. Hy het al 'n heup-operasie gehad, het 'n pen in die been en loop so effens mank. Hy het al 'n oogoperasie gehad. Sy onderste ooglede groei na binne en die haartjies irriteer sy oë, of altans dit het. Dis al baie beter, maar hy het maar steeds kleinerige en draerige ou ogies. 

Ten spyte van sy tekortkominge is hy die heelbeste waghond onder die son. Hy is geseënd met 'n helder en harde blaf wat verseker menige kwaaddoener sal afskrik. En hy is groot, nie net sy ou lyf nie, maar ook sy  hart is massief. Sy geduld ook. Hy sal nooit ooit "lelik" wees met Brakenjan, die worshond nie. Nooit. 

Brakenjan of Brakkies is nou tien maande oud. Hy verstaan elke woord wat hier in die huis gepraat word. Vanoggend koop Chris vir hom 'n lekker velbeen om aan te kou. Dit was mos nie verniet gister Kerfees nie! Toe ek gaan tee maak, hol hy agter my aan, kouding in die bek. Reguit op pad agterdeur toe en buitetoe waar Hagar is. "Nee Brakkies, moenie daai ding buitetoe vat nie, Hagar gaan dit gryp en dan het jy niks meer oor nie. Gaan kou dit in die gang." Hy kyk my aan, staan doodstil tussen kombuis-en agterdeur. "Toe, luister vir Mammie!" sê ek asof hy net twee bene het. Hy draai kortom en gaan lê in die gang. Stroopsoet kou hy aan die lekkerbekding. 

(Die foto's hierbo is geneem van Meimaand af tot Desember. Elke dag saam met ons dierekinders is 'n goeie dag. ) 

Ouma se kleinkinders

 

My rykdom! Kleinkinders. Wat 'n lekkerte was dit nie om die afgelope naweek weer alvier te beleef nie. Elkeen uniek. Elkeen so spesiaal.

 

Kinders praat reguit.

 

Klein Anna-Marie sit op oupa se skoot terwyl hy vir haar Bybelstories lees.
Sy streel oor oupa se geplooide gesig en ook oor haar eie en vra toe: "Oupa, het die Here vir Oupa gemaak?" "Ja, my ding," antwoord hy "dit was sommer al lank gelede." "Het Hy my ook gemaak?" kom die volgende vraag. "Ja, my skat, maar dit was sommer net nou die dag," antwoord Oupa weer. Terwyl sy weer oor albei se gesigte voel, sê sy: "Hy raak al beter en beter né Oupa?!"

 

'n Klein dogtertjie sit rusteloos en rondskuif in die kerk toe die diens darem te lank aanhou na haar sin. Uiteindelik fluister sy vir haar ma: "As ons nou vir hom die geldjies gee - sal hy ons dan laat gaan?"

 

Stefan gee vir sy ma 'n drukkie toe hy gaan slaap en sê: "Ek is so lief vir mamma - as ma doodgaan, gaan ek Ma onder my kamervenster begrawe!"

 

***

"Nee, ek sal nooit weet nie....of sal ek?"

Toe ek loop sê sy: "Nou gaan ek eers vir die Here dankie sê dat Hy jou gestuur het..." My oë raak nat van kleinweestrane. Ek het die voorreg gehad om goue oomblikke  te deel met iemand wat eensaam en alleen is.

 

Tannie Cora. Nie 'n kind of kraai ooit gehad nie. Ja, sy was getroud, maar net 'n klein rukkie, so sê sy. Ek onthou net dat sy my Ma geken het, dat my ouers by haar en haar suster soms gaan tee drink het en lekker gesels het. Ek was toe in die Hoërskool. Nou bly sy in die Ouetehuis. Ek het sommer net op 'n dag begin om by haar te gaan inloer, herinneringe gedeel, geselsies gemaak.

 

Die jare het verbygegaan en Tannie Cora is nou al diep in die tagtig. Sy praat nie meer so duidelik nie, maar haar verstand is nog helder. Sy vra uit oor my man en kinders. Onthou mooi dinge van my ouers en vertel dit met sagte oë. Ek dink dis hoekom ek maar aanhou om kort-kort soontoe te gaan. Ons verwarm mekaar se harte.

 

Op 'n dag vertel sy my 'n storie en ek kom skryf dit neer:

Toe sy vier jaar oud was, het sy ‘n verskalf by haar Oupa gekry.  Dit was vir haar die wonderlikste gebeurtenis.  Haar Oupa vir wie sy so lief is. Hy gee vir haar ‘n verskalfie, vir haar alleen.  Haar Oupa. Haar kalfie.  Haar ouers gee hul bydrae vir die kerk: ‘n skaap.  Haar Pa sê sy moet haar verskalf gee. Sy wil nie.  Sy kan nie.  Nie haar verskalfie nie.  Maar sy doen dit.  Haar hartjie huil.  Sy gee haar verskalf vir die Here en vir die kerk.  Dis goed, sê haar Ma.  Sy moet dit glo.

Sy was haar lewe lank in die Gereformeerde Kerk.  Stoere Dopper. Toe sy gaan trou begin die moeilikheid.  Haar man is in ‘n ander kerk.  Hy wil haar verander.  Sy kan nie, sy wil nie. Hulle skei. Sy trou later weer.  Hierdie keer is haar man meer inskiklik.  Hy kom oor na haar kerk toe.  Hulle is gelukkig.  Hy is ‘n goeie man.  Hy is ‘n goeie Dopper.

Sy is nou vier-en-tagtig.  Sy vertel my van haar verskalfie en haar Oupa.  In haar blou oë lê die onbegrip van ‘n vierjaaroue kind.  Ek wil amper glo dit het gister gebeur. Sy vertel my van haar eerste man, haar tweede man, haarself.  Sy vertel my dat sy gelukkig is want die Here sorg vir haar.

“Hoe het ek hier gekom?” vra sy. “Waar is die tyd heen?”

Vir die Here het sy ‘n verskalf gegee. Vir haar het Hy ‘n vol lewe gegee.

 

 Tannie Cora as jong (en mooi) vrou.

 

En hier is sy en Brakenjan, my liefste ou worshondjie wat ek saamneem as ek vir haar gaan kuier. Kan daar nie 'n reël gemaak word in Ouetehuise dat eensame mense 'n ou diertjie mag aanhou nie? Die vreugde wat Tannie Cora uit hierdie besoeke kry kan geen mens in woorde beskryf nie. En Brakenjan weet dit. Hy loer met blink ogies na my, lek haar in haar nek en oor haar wange. Sy geniet dit so baie.

 

Vanoggend lyk sy so mooi met die sagte wit hare en pers trui.

 



 

In haar laai lê lekkergoed. "Eet Brakenjan lekkers?" vra sy en gee vir hom 'n stukkie van die sagte, soet lekkerny. Hy kou dit gulsig op, swaai die stert van blydskap. So sit hulle en lekker kry, elkeen op sy eie manier.

"Jy sal nooit weet wat dit vir my beteken nie", sê sy vir die hoeveelste maal.

 

 

 

 

 

 

Brakenjan

Hy's slim. Hy's oulik. Hy kan "praat." Hy sê vir my wanneer hy in sy bedjie wil gaan lê, wanneer hy wil uitgaan, wanneer hy dors is, wanneer hy honger is. Ek verstaan sy taal.

 

 Hy hou van buite speel. Hy slaap lang stukke tussen-in. Dan groei hy. Hy eet sy blokkies stroopsoet elke dag. Hy speel lekker saam met ons yslike groot swart Labrador, Hagar.

 

 Hy is op die 10e Febuarie 2013 gebore. Hy is bruin. Sy ore is sag, sag, sag. Sy ogies blink. Sy naam is Brakenjan. Hy is my miniatuur worshondjie en ek is lief vir hom met my hele hart en nog 'n bietjie.

 

Hier is hy!

Reg vir die koue!



 

Sit en wag by die voordeur om uit te gaan...

 



 





Dis heerlik hier in droomland...

 

 

Lekker lui en rustig in die son...

 

 

Tande jeuk!

 

 

'n Heerlike lewe!

 

 

"My naam is Brakenjan!"

 

Ek dink nie meer aan hierdie hartseer dag nie, Brakenjan het my kom troos.

 

 

Ek onthou...

Ek was al lankal lus vir 'n kleinerige hondjie in die huis. Een om te vertroetel. Hagar is wonderlik, maar hy is groot en sterk en die waghond. En Hagar bly buite. Dis anders.

En toe kry ek een! 'n Worshondjie, opreg en agt weke oud met 'n sagte bruin velletjie en die mooiste ou ogies op aarde. Ek doop hom Tjoklit.

 

Dit reën en reën buite en ek maak vir hom 'n bedjie in 'n kartonboks, draai hom toe in my bruin winterserp. Siestog, hy is so klein. Isabella kuier by Ouma dié naweek en ons twee geniet die nuwe klein inwoner so !

 

 

Toe die son vir die eerste maal na 'n lang tyd weer skyn, gaan speel ons bietjie buite!

 

 

Is dit nie salig nie...die plaveisel is heerlik warm en die herfsblare warrel rond...hy strek sy klein lyfie heerlik uit en geniet elke sonstraal terdeë.

 

 

Hagar hou alles fyn dop, die liefde en geduld vanself. Ook hy geniet die louwarm sonstrale van hierdie laatherfsdag. 

 

Maandagoggend ry ek om 'n ordentlike bedjie en kombers vir my Tjoklit te gaan koop. By die Koöperasie kry ek die perfekte een. Hy ry natuurlik saam... hoe dan nou anders? By die Troeteldierwinkel koop ek vir hom 'n rooi-en-blou truitjie, die kleinste een wat daar is. Sy ou velletjie is so dun en die winter lê voor. Hy lyk te oulik daarmee!

 

 

 

Ns. Ek het hierdie blog-inskrywing gedoen voordat die ongeluk gebeur het. Lees op Speel-Speel:

 My hondjie



 

Ek sal hom nooit vergeet nie.

My hondjie

 

Vier bruin pootjies trippeltrap

oor die plankvloer

al agter my aan, al agter my aan

twee bruin ogies

blink bly as hy ‘n liefdevolle vryfie kry

 

en toe: die ongeluk!

 

hoe het dit so gou gebeur

as ek maar kon, sou ek dit keer

maar nou is hy nie meer

 

Hy was maar net drie dae by my. Die heelmooiste ou klein bruin worshondjie onder die goeie son. Hy was so oulik. Bruin soos goeie sjokolade. Ek doop hom toe maar Tjoklit. Dit was tog die heel eerste gedagte wat by my opgekom het toe ek hom die eerste maal ontmoet het op Donkerhoek waar ek hom gaan haal het. ‘n Heerlike bruin blokkie tjoklit!

 

Hy het soet in sy bedjie geslaap in die nag, die enkele twee nagte wat hy hier by ons in ons ou huis met die plankvloere kom bly het.  Net een keer wakker geword en saggies gekla, toe vryf ek sy koppie en hy slaap verder. 

Soggens het ek hom vroeg uitgeneem buitetoe om sy plassie te maak. Dan het hy eers nuuskierig aan allerhande goetertjies gesnuffel:  herfsblare wat rondwarrel in die wind, ‘n stukkie stokkie, ‘n klip. Gelek-lek aan die water in die voëls se bak wat hier naby die voordeur staan. En dan sy eerste plas gemaak….een hele lang nag se piepie. Daarna het ek hom opgetel, styf toegewikkel in my serp en hom teen my gehou en op my skoot laat lê om warm te word. So lekker warm het hy aan die slaap geraak en het ek hom saggies in sy bedjie gesit om in hondedroomland te gaan kuier. Tevrede en gelukkig was ons bymekaar. Ek voor die rekenaar en hy langs my.

Vanoggend het ek hom saamgeneem toe ek die VLU se bestelvorms moes gaan oplaai. Hy het soet in sy boksbed in die kar gelê en alles bekyk. Ek was ook by die veearts om uit te vind wanneer hy ontwurm moet word en het sommer daar ook na ‘n lekker sagte hondebed gesoek. Daar was ‘n hele paar op die rak, maar ek wou by die troeteldierwinkel ook maar nog gaan kyk. By Louis se winkel aangekom, wys ek eers my ou mooi hondjie en ek vertel hom van alles. Ons gesels honde uit bosse uit. Hy verkoop aan my ‘n hondetrui, die kleinste een in die winkel. Ons trek dit vir Tjoklit aan. Hy lyk so oulik.

Toe ry ek Koöperasie toe, vra vir ‘n hondebed. Hulle gaan soek in die stoor en kom met ‘n mooi donkerbloue na vore. Ek koop ook ‘n sagte kombers, nogal met wit hondespore op. Hy hou baie daarvan en lê sommer dadelik doodtevrede en insluimer op sy nuwe bed.

Ek gaan gee die vorms in by Meisie en ons twee drink tee, hy slaap die hele tyd terwyl ons kuier, stroopsoet. Voor ek ry, wil ek hom eers ‘n draaitjie laat loop, maar die vreemde erf se hondjies ontsenu hom en hy vergeet skoon sy natuurlike behoeftes. Ons ry toe maar, tevrede lê hy in sy bed op die sitplek langs my. Dis beter as in die boks doer onder. Dis nader.

Tuisgekom, laat ek hom eers met ou Hagar, ons swart Labrador wat so liefdevol en geduldig is, speel. Hagar verdra alles en snuffel-snuffel aan Tjoklit. Dit lyk te kostelik: die groot swart hond en die baie klein ou bruinetjie so langs mekaar. “Hierdie kleintjie hy sal Hagar wakker hou!” reken Jacob, wat in die tuin werk.

Toe dit etenstyd is, draf hy rond in die kombuis, snuffel-snuffel. Ek staan op om hom buitetoe te vat. Ek maak die onderdeur oop en sit hom neer, hy glip weer binnetoe. Toe ek omdraai, gly my voet en my enkel kry effens seer. Ek trap skeef…..ek trap op hom. Hy lê en rek sy ou kleine lyfie. “Chris! Ek het my hondjie seergemaak!” Chris kom kyk. Tjoklit bly net daar lê. Sy lyfie begin slap word. Ek tel hom op, sien bloed by sy bekkie uitkom. “Kan ons hom nog Dr. toe vat?” vra ek hopeloos, verskrik. Te laat. Sy hele lyfie is slap en sy ogies verstar. Dood. Ek kan dit nie glo nie. So vinnig. ‘n Ongeluk, ek weet. Te vinnig. Ek kan nie eet nie. Ek maak die lewelose bondeltjie toe in die agterstoep se bruin matjie.

Jacob maak ‘n gat langs die anaboom. My hondjie is dood. Ek het hom doodgetrap. Ek voel verskriklik. Toe huil ek, ek snik. Chris sit sy hand op my skouer. “Dis ‘n ongeluk gewees”, sê hy. Ek weet. Ek wil nie weet nie. Ons begrawe vir Tjoklit. “Nkosi yami’” sê ou Jacob toe ek die klein dooie dingetjie neerlê op koerantpapier in die grond. Hy maak die graffie toe, sit ‘n ronde klip bo-op.

Toe hy ‘n uur later huistoe ry en ek sy geld vir hom gee, huil ek nog steeds. “Jou hart moet sak Oumies….” sê hy troosvol. My hart is flenters. Hy was maar net ‘n ou hondjie.

 

In liefdevolle herinnering.

22 April 2013.

 

 Die blog-inskrywing wat ek 'n paar minute voor sy dood gemaak het, kan jy hier lees:

 Ek onthou

 

 

 

 

'n Opmerksame hart is genoeg

Vandag wil ek net kyk en kyk. En ek wil luister. Ek wil 'n opmerksame hart en 'n luisterende ingesteldheid hê teenoor alles en almal om my.....soos die jong koning Salomo van die Bybel. Vroegoggend nà die heerlike, sagte reënbui van gisternag, sien ek hoe blink die druppels aan die Kaapse rietgras langs die voëls se waterbak. Net soos sterre wat skitter!

 

 

 

Die ou Keltiese Christene het van “dun plekke” gepraat waar God en mens mekaar kan ontmoet. In die boek Spreuke is dit opvallend dat daar ‘n besonderse “dun plek” tussen God en koning Salomo was: ‘n ontmoetingsplek waarmee baie mense vandag nog kan identifiseer, naamlik die natuur. 

 

 

Ek verkyk my aan die mooi kransduif wat so saliglik lekker op hierdie herfsdag kom sit om sy bad te geniet. Droomverlore.

Kyk na die wilde voëls: hulle saai nie en hulle oes nie en hulle maak nie in skure bymekaar nie...

~ Die Bybel. - Matteus 6:26

 

 

Klaar gebad, maak hy gereed om in die louwarm son te gaan sit. Tevrede.

Ek kan so baie by hom leer.

 

 

Op sy sy gaan lê hy en geniet die son op sy rooibruin rug, sy blougrys romp en witgespikkelde vere. Totale oorgawe aan die heerlikheid van die oomblik!

 

So sit hy nog 'n hele paar minute. Miskien luister hy ook (soos ek) na die doo-doo-doo roep van sy maats in die bome, so gerusstellend soos trooswoorde. 

 

Hebreërs 13: 1-8

 Hou julle lewe vry van geldgierigheid; wees tevrede met wat julle het. God self het gesê: "Ek sal jou nooit verlaat nie, jou nooit in die steek laat nie."

 

 

 

 

 

 

Bellakind

Sy het by Ouma kom slaap dié Vrydagaand. Haar bruin ogies het geblink soos albasters. Van blywees en van lekker. Ons het heerlike dinge so saam-saam gedoen. Een daarvan was om na "Roberts Multimedia Birds of Southern Africa" se cd te kyk op die rekenaar en die raai-watter-voël-is-dit-speletjie te speel. 'n Mens sien die prentjies van tien voëls en hoor net een se geluid. Dis baie interessant! Al my kleinkinders geniet dit tog net so baie soos ek. Ek moet byvoeg, ons kennis het ook al goed uitgebrei met al dié raaiery.

 

Saterdagoggend het ons mooi aangetrek, Marietjiepop se hare vasgemaak en 'n gawe ontbyt geëet. Toe het ons die pad gevat na Isabella se skool.

Om 'n waterverfskildery van Marietjie te sien, klik hier: Marietjie, my pop
(Terloops, Marietjie is vanjaar 61 jaar oud!)

 

Hier is Marietjie in haar mooi klere voordat ons haar babygrow aangetrek het, 'n borslappie aangesit het en haar in 'n "baba" verander het.

 

 

Hier is die "Mamma en haar baba" by die Poppetee wat deur die skool gereël is.

 

Die ingang na die saal was versier met pienk en wit balonne, 'n regte dogtertjieparadys! Isabella het ewe deftig op haar hak-sandaaltjies, nes 'n fietse jong mamma van die 20e eeu, rondgeparadeer......baba op die heup! 

 

Lae en gemaklike tafels het die hele saal volgestaan, mooi gedek soos net dogtertjies daarvan sou hou. Pienk, pienker, pienkste. En heerlike eetgoed het almal se monde laat water! 

 

 

 

Ouma het voor by die "ou" Mammas gaan sit. Ek het my verwonder aan die mooi tafelversierings. Groen en pienk was nog altyd 'n treffer! 

 

Die jong mammas kon self hul eie "cupcakes" maak. Hoe water my mond tog nou! Isabella s'n was natuurlik vir Ouma die heelmooiste!

 

Kyk net hoe geniet hulle die poppetee!

 



 

Daar was ook kans om heerlik saam te sing en te dans. 'n Ma wil mos ook vrolik wees en bietjie lyfswaai!

 

 

Ouma en Bellatjie met Marietjie in die middel. 'n Dag wat ons twee nog lank sal onthou!!