Niemand op hierdie aardbol lyk so beteuterd soos Brakkies as ek gou iewers heen moet ry nie.
Hy staan verlore op die plaveisel agter die hek, sy kort beentjies en
bal-en-kloupootjies plat op die aarde. "Waar gaan jy nou weer heen?"
vra die hele ou worshondlyfie. Dan vermurwe my hart stuk-stuk, knyp ek oë toe
en trap die petrolpedaal diep in om die wegryery so gou moontlik agter die rug
te kry.
Vir hom is dit die heel lekkerste as sy Ma by die huis is en
hy op sy blou kombers sy eie hondedrome kan lê en droom, deeglik bewus van my
nabyheid. Of saans as dit storietyd op T.V. is, langs my in te wriemel en
heerlik warm onder die kniekombers aan die slaap te raak.
Hy het die kuns om in menseharte in te kruip, pens en
pootjies bemeester. Soggens nà wakkerwordtyd, groet hy ons stertswaaiend, ogies
blink en die ene opgewondenheid oor ‘n nuwe dag wat voorlê.
Op Maandae en Donderdae
as Jacob in die tuin kom werk, loop sy beker behoorlik oor. Sodra hy die
tuinhekkie hoor, hol hy in eerste rat by die agterdeur uit, jubelende blaffies
so ver as hy gaan. Dan vryf ou Jacob hom en sê: “Jaaaa Brakkies, jy het mooi
gably?” Met wikkelboudjies en blink oë antwoord hy Jacob se vraag.
Getrou volg hy my deur die dag. Soos Rut-van-die Bybel. “Waar u gaan, sal ek gaan.” Vroetel ek iewers
in die tuin, jag hy veldmuise of lê en bak in die winterson op die grasperk.
Maak ek kos, speel hy binne hoorafstand, buite by die agterdeur, met Hagar, sy ou
groot Labradormaat. Sit ek by die rekenaar, krul hy homself op op sy kussing en
kruip hy onder sy blou kombers in, ‘n prentjie van geluksaligheid.
Brakkies is nou twee en ‘n halwe jaar deel van ons lewens.
Ons kan ons nie ‘n dag sonder hom indink nie.
