Skilder en skilder en skilder

Ek het lanklaas soveel ure geskilder aan een skildery. Dit was 'n bestelling en ek was vas van plan om my uiterste bes te doen. En dit te geniet!
Die doek redelik groot: 102 x 51 cm. My verf slaggereed in die groot plastiek houer, kleure om van te kies en keur. Nou moes ek net begin. Dit was laas Maandag, die 16e Februarie 2015. Ek het elke kans wat ek kry gebruik om te skilder. Soms sommer vir ure aanmekaar. Ander kere korter. So het dit aan die begin gelyk:

Kalerig, berge in die agtergrond nog nie ver genoeg nie en die bekslaanhek was nog 'n yslike uitdaging wat voorgelê het!

Na 'n dag of wat lyk dit toe so;

Meer kosmosblommetjies het bygekom asook van die bloekomboom se "skille" en 'n paar verdwaalde klippe.

Vroeg een oggend saam met my eerste koppie koffie, skilder ek die slap hek wat sommerso kan-nie-gepla-wees in die pad bly lê. Ek verander ook later in die dag die agtergrond sodat daar meer diepte is. Wil mos hê die kyker moet heerlik kan rondtoer in dié landskap. 

Heel laaste plak ek sommer lekker tekstuur op die pale, die kosmos en die boom se stam met die paletmes. (Mens kan dit nie mooi sien op die foto nie, maar glo my, dit is daar) 

Uiteindelik is ek tevrede. Wat 'n heerlike voorreg om te weet dat ek my Godgegewe talent kan gebruik in hierdie dae. O ja, so tussen die verwery deur, het die muse my ook (gelukkig) besoek en kon ek dié woorde geskryf kry:

‘n Dwarshou

Op ‘n  plaaspad ver van hier

lê ‘n bekslaanhek,

sy snare pap soos dié

 van ‘n weggooiviool -

dwarssparre en draad

onseker aanmekaargeflans

sy glans vergete,

verbete klou hy vas

sedert toentertyd tot nou

aan die hekpaal,

gedoringdraad en styfgespan

terwyl pienk en wit kosmos

oraloor

uitbundig blom

Elizabeth Kendall ©

(Ns. As jy my goed ken, sal jy die simboliek hierin kan raaklees.) 

Kosbare tye

Saamweestye met kleinkinders is kosbaar. Gister was so 'n dag. Ons oudste kleinkind het by ons gekuier terwyl Pa en Ma hul twaalfde huweliksherdenking gaan vier het. Boetie Josh het by 'n maat op 'n plaas gaan kuier, daar is mos baie meer lekker seunsdinge om te doen. 

Ek en Amy het die koelte van die grasdakrondawel opgesoek en heerlik gaan sit en teken en verf. So lekker rustig. Gesels-gesels. Sy het vir Ouma van haar skool vertel en dat sy nog nie heeltemal weet wat sy eendag wil doen nie. "Iets kreatiefs Ouma!" Ja, hoe dan anders? Kunstig en kreatief is mos deel van haar menswees. 

Nà 'n uur of twee wys sy trots haar pragtige pastel- en wateroplosbare potloodtekening. "O, dis mooi! " sê ek. "Gaan wys vir Oupa!" Oupa dink ook dis pragtig. 

Op die spensrak staan al baie meer as net "ten green bottles". Pruimedantsap wat Oupa drink vir gesondheidsredes en Ouma kry nie dié mooi, klein botteltjies weggegooi nie. "Ek wil nog iets daarmee doen, " sê ek vir Amy. "Kom ons hang dit aan die boom op!" Ons bind 'n toutjie om 'n paar van die bottels en hang dit so saam-saam op. Toe ek vanoggend my draai in die tuin loop, vang die mooi lig- en skadukleure in die bottels my oog. Verwonderd staan ek en dink hoe sulke klein dingetjies 'n mens kan vreugde gee. En ek weet, ek sal elke keer aan my liefste kleinkind dink as ek na my swaaiende, groen bottels kyk wat aan ons appelkoosboom hang.

Daar is so baie troos in 'n tuin, so baie vrede en omgee. My oggende in die tuin het lewensnoodsaaklik geword. Dis meer as net batterye-laaityd. Dis dinktyd. Dis bidtyd. Dis kosbaar.
Kyk hoe spat die saad soos geelvink sy ontbyt geniet !

 Wit Icebergrose blom in die son. 

 'n Pienke voltooi die prentjie. 

  

Uiteindelik blom die miniatuur "bottlebrush" wat ek een jaar by Maureen present gekry het.  So, so mooi! 

My groentetuin was toe nie so 'n reuse sukses soos ek gehoop het dit gaan wees nie, maar daar is darem heelwat tamaties op pad na die tafel. Iets het ek toe tog wel iewers reg gedoen.  

Ou goed is hougoed.

In my huis is daar heelwat oudhede. Ja, ek is een van hulle! Wonder ek so by myself wie van my kinders sal dit eendag wil hê en wat hulle daarmee gaan doen. Wonder maar net.....

 

 

Hierdie skildery is jare der jare gelede deur my Oom Koos Grobler geskilder. My Pa se broer. Die raam is nog die oorspronklike. Dit bly mooi vir my.

 

En dit is hoe ons skoolskrifte gelyk het! Hoeveel bladsye het ek nie vol geskryf met pen en ink nie....en soms het daar 'n inkkol geval en 'n lelike kladmerk gemaak tot my groot ontsteltenis.

Transvaalse Onderwysdepartement en Standerd. Nogal. Woorde wat stil heengegaan het.

 

Die swart blikkie was my Oupa aan my Ma se kant s'n. Nou antiek. Die gele het ek by iemand present gekry net omdat ek van blikkies hou. Die pen vertel sy eie storie van lank, lank gelede.

 

Hierdie is maar net twee van my mees geliefde storieboeke uit my kindertyd. My Ouma Miemie het "Die tweeling trek saam" vir my gegee toe ek tien of elf geword het. "Abdoltjie" van Alba Bouwer het ek gaar gelees!
Vir my het die onbekende woorde soos "kofia, booia en danepitjies" soveel bekoring ingehou. En ek kon my so inleef in Abdoltjie se omswerwinge saam met sy Bellabok.

 

'n Skoolbank soos ons dit geken het, gekoop by 'n vriendin van my jare terug, omdat dit beter in my huis pas as in hare! Ek onthou so goed hoe die seun wat agter jou gesit het, jou of jou maat se vlegsel se punt in die inkpot gedruk het.... met minder gawe gevolge!

Die trommel onder die bank was Manlief s'n. Geskik vir baie dinge.

En die boeksak langsaan gebruik ek steeds as ek VLU-vergaderings toe gaan. Die leer ruik so lekker.

 

Onthou jy nog die ou telefoon wat met 'n slinger gedraai het? Op die plaas waar ons gewoon het, was ons nommer: 1402. Net dit.

 'n Haarknipper is tuis gebruik om seuns se hare kort en netjies te hou.

Wit enamel bekertjies, 'n koper asbak en 'n mandjie vir wol of gare. Soos Ouma sou sê.

 

 

'n Man wat pyp rook....daar is mos maar net "iets" aan so 'n man. Sy oë is vol stories.

Die ou kamera se naam is Kodak. En sy kiekies was wit-en-swart. Miskien het my liefde vir foto's juis by so 'n kamera begin.

Waar kom hierdie bokkie sonder horings vandaan? Dit was in my Ma se huis sedert my kleinkinderdae. Die hout steeds lieflik, sodat mens voel om met jou vingers daaroor te streel. Ek dink my seun sal dit dalk graag wil hê, net om sy Ouma te onthou.

 

 

My kinders se skoeisels. Toe hulle nog kinders was.

Ou glasbottels en 'n lekker groot soplepel, 'n slaailepel en konfytlepeltjie. Uniek.

 

 

Hierdie haak het ek in Holland gaan haal. Dit het op die solder van 'n skoolgebou gelê en niemand wou dit hê nie. My ingevoerde haak is so, so handig!

 

Manlief se polisie-swaard. Elke kleinseun se droom!

'n Melkkan uit my oorlede Pa se tyd. Hoe onthou ek hom nie as hy soggens vir ons vars melk van die plot af bring nie, glimlaggend en lewensbly.

Ja, dis 'n skoenlees wat daar langsaan staan. 'n Gawe deurstopper nou.

 

Groot enamel skottels.  Allerlieflik.

 

 

'n Skaal, 'n melkemmertjie en 'n kurkprop. Goed, die laaste een is nie so oud nie.

 

Op 'n dag was ek lus om hierdie wit enamel bekers te skilder. Nou staan dit op my yskas en die skildery hang teen die kombuismuur. Sommer twee prentjies bymekaar.

Poskaarte uit toentertyd.

"Wat is 0 x 0?" het ons mekaar gevra toe ons kinders was.
"OXO!" was die antwoord.

 

 

Hout en klei. Lieflik vir my.