Ouma se kleinkinders

 

My rykdom! Kleinkinders. Wat 'n lekkerte was dit nie om die afgelope naweek weer alvier te beleef nie. Elkeen uniek. Elkeen so spesiaal.

 

Kinders praat reguit.

 

Klein Anna-Marie sit op oupa se skoot terwyl hy vir haar Bybelstories lees.
Sy streel oor oupa se geplooide gesig en ook oor haar eie en vra toe: "Oupa, het die Here vir Oupa gemaak?" "Ja, my ding," antwoord hy "dit was sommer al lank gelede." "Het Hy my ook gemaak?" kom die volgende vraag. "Ja, my skat, maar dit was sommer net nou die dag," antwoord Oupa weer. Terwyl sy weer oor albei se gesigte voel, sê sy: "Hy raak al beter en beter né Oupa?!"

 

'n Klein dogtertjie sit rusteloos en rondskuif in die kerk toe die diens darem te lank aanhou na haar sin. Uiteindelik fluister sy vir haar ma: "As ons nou vir hom die geldjies gee - sal hy ons dan laat gaan?"

 

Stefan gee vir sy ma 'n drukkie toe hy gaan slaap en sê: "Ek is so lief vir mamma - as ma doodgaan, gaan ek Ma onder my kamervenster begrawe!"

 

***

Simon, Sarel en Stoffel se elke-dag-storie

Daar is drie van hulle. Aldrie pragtig op hul eie manier. Aldrie yslike groot voëls met lengtes van  64–82 cm. en 'n gewig van 1.5 kg. elk, so naastenby. Hulle woon in Noordwes op 'n wildplaas, wat nou 'n vakansieoord is. Hulle maak saam met geel- en rooibekneushoringvoëls, bontkiewiete, patryse, houtkappers en nog baie ander geveerdes die oop, blou lug en die baie bome hul tuiste. Tevrede.

 

 Van links na regs: Simon, Sarel en Stoffel Skoorsteenveër.

 

Hier spieël aldrie hulself in die dam se water....wie is die mooiste in die land? Vir die Egiptenare van weleer was hierdie voëls heilige gevleuelde wesens. Hul ander naam is Nylreier.

 

Vir ure aaneen wandel die drie pik-pik langs die dam nes drie ou wyse manne. Sarel soek 'n vissie, Simon 'n padda en Stoffel sal baie bly wees as hy net 'n paar vet insekte kan kry vir middagete. Aldrie weet as hulle hul lang snawels lekker diep in die modder inploeg, kry hulle heerlike erdwurms vir poeding.

 

 

 

Brakenjan se dinge

Ontmoet vir Brakenjan.

Hy is my miniatuur worshondjie en nou alreeds vier maande deel van ons lewens. Dat hy al baie diep in ons twee se harte ingekruip het met sy ou groot pootjies, is 'n waarheid soos min. Die pienk-en-blou truitjie pas lankal nie meer nie. Die winter is amper verby en Brakkies is al amper uitgegroei.

 

 

Hy is al baie gewoond aan ons roetine, kry nooit meer glipse in die gang of elders nie, slaap wonderlik dwarsdeur elke nag. Reg langs ons bed in sy bedjie en warm toegewikkel onder sy blou kombers.

As ek in die voorste kamer op die rekenaar sit en werk of speel, lê hy heerlik in die sonnetjie en bak en droom sy hondedroompies sonder om gesteur te word.

 

 

 

Stap ek buitetoe, volg hy my. Lekker om in die sagte sand 'n gaatjie te grou.....iewers is daar dalk iets opwindends wat wag om gevang te word. Worsies is mos nie verniet uitstekende jagters nie!

 

 

Soms is dit maar net lekker om na die duiwe te staan en kyk waar hulle saad oppik onder die perskeboom. Hy weet hy mag hulle nie jag nie. Ek wonder wat in sy gedagtes omgaan, die kransduiwe is skaars groter as hy.....

 

 

Brakenjan se heelbeste hondemaat is Hagar, ons liewe ou Labrador, wat nog nooit eers een knor of hap na klein Brakkies se kant toe gewaag het nie. Hy geniet dit so om met sy klein maatjie te speel en hulle twee kan taamlik wild tekere gaan smiddae. Dis 'n heerlikheid om hul lewensvreugde te aanskou.

 

 

 

Nes kinders, raak honde ook gou bederf. Een ou klein bederfie is dat Brakenjan elke middag nà ete by sy baas 'n stukkie sjokolade kry. Dis te dierbaar om te aanskou. Hy gaan sit op sy "hurke" en wag, kyk my man aan met sy mooi ou "mensogies" en lek dan gulsig die flenterjies sjokolade van die vloer af op. Elke middag.

Die vreugde wat 'n mens se diere jou gee is onbeperk. Vir "Innemend" en "Skrander" sal ons nog hopelik baie jare kan versorg en liefhê..... en hulle vir ons, onvoorwaardelik!

 

Ter insae: Worshond: ’n Innemende, skoon hond, wat maklik geleer kan word as hy verstandig gedissiplineer word. Die Duitse woord vir die worshond is “Dachshund” (dashond), wat duidelik vertel in watter soort jagtogte hy hom in die verlede onderskei het.  Vanaf: Honde en hul dinge 

 

Labrador: Skrander en baie betroubaar. Die Labrador kom van Labrador, Kanada, ’n deel van die Kanadese provinsie Newfoundland-en-Labrador. Hierdie soort hond is geteel om voëls te apporteer (aan te bring) nadat hulle geskiet is, veral uit riviere en damme.

 

Ek en my voëltjies

 

 

 

My tuin het verander in 'n voëlparadys! Alles te danke aan 'n paar nuwe voël-lekkernye. Lemoenskille wat aan die kaal boomtakke opgehang word, is al ou nuus. Tog bly dit immer-gewild onder die geveerdes. My porseleinkoppie wat ek gereeld vol saad maak, is ook al lankal deel van die geveerde vriende se spens. Onlangs het ek eiehandig 'n draadhanger in 'n hartjie probeer omtower en lekker, vars appels daarin gedruk. Hoe bly was Tiptol nie oor dié sappige happie nie!

 

 

Die dennebol vol grondboontjiebotter en in saad gerol is baie aanloklik vir meer as net een soort voëltjie. Mossie kan nie genoeg kry van die lekkertes nie!

 

Dié outjie het ek nog nooit voorheen hier opgemerk nie, sy pienk lipstif pas pragtig by die blommetjies op die koppie!

 

'n Suikerbekkie kom sit vir twee sekondes en suig aan die lemoen!

 

 

 'n Jong kakelaar wat al hoe meer gereeld die "spens" kom besoek....ek kan my verkyk aan sy snaakse hop-bewegings van tak tot tak.

 

 

Muisvoël met sy wit en swart snawel is ook 'n baie gereelde besoeker.

 

Kraalogies is uiters woelig en om 'n ordentlike foto van hulle geneem te kry, vra heelwat geduld.

 

En om te dink daar was 'n tyd in my lewe wat ek nie eers geweet het watter voëls is nou eintlik saadvreters en watter is vrugtevreters nie....tog so lekker om nou tyd te kan hê vir die oënskynlik onbelangrike dinge en so baie elke dag te kan leer by Moeder Natuur.

Vakmanskap

'n Oggend in die tuin

Dis nog ver van somer af, maar bedags skyn die winterson heerlik louwarm op die kaal takke en bruin blare. Toe ou Jacob Donderdag weer hier krap en daar vee, besluit ek terstond: vandag is die dag!

Ek roep hom na die voortuin waar ons in geen jare aandag gegee het aan die voorkoms van die tuin om die voëls se waterbak nie. "Jacob, kom ons maak 'n nuwe tuin hier vandag!" sê ek opgewonde en entoesiasties. Hy is dadelik net so opgewonde soos sy "Oumies" en begin die grond losmaak waar tientalle van my mooi klippe begrawe lê. Ons grawe hulle almal uit.

Ons rangskik die groter klippe op 'n ander manier, snoei lang en slordige takke weg, maak oop en skoon, gaan haal die pot met die groot vetplant in die agterplaas en stal dit uit op 'n kaal kol in die voortuin, daar waar almal dit kan sien. Na 'n rukkie  se werk in die skraal sonstrale, lyk alles sommer net beter.

 

 

Om te dink, al hierdie klippe het onder die grond weggekruip!

 

 

Daar waar die kaal kolle is, sal ek later helderkleurige blommetjies plant. Net eers kraalmis inwerk sodat dit 'n ordentlike wegspringplek  kan hê. Ek kan al klaar sien hoe vrolik dit gaan lyk.

 

 

Die woestynrosies in die pot sal ook in die somer meer word, ek is seker daarvan.

 

Botterblomme wat steeds warm-oranje blom maak my hart so bly en laat my sommer minder koud kry.

 

 

Die Botterblom (Gazania krebsiana) - ook bekend as die Bruingousblom- is 'n meerjarige blomplant wat blom in die lente en somer. Hoe gelukkig is ek nie om tot in die winter nog hul sonskynkleure te kon geniet nie! Die plant is 'n vinnige groeier en dra madeliefieblomme aan lang stele wat net in sonskyn oopgaan. Die blomme kom in baie kleure voor.

 

Geel madeliefies.

 Kleur is maar 'n skaars artikel dié tyd van die jaar, daarom verlustig ek my in dit wat daar wel is.

 

 

Pienk en groen.

'n Enkele Afrikaner staan trots en glimlag agter die klip!

 

En bo, aan die dunste tak van die ou karee, werskaf geelvink om die nes gereed te kry.

 

Tortelduif wag geduldig, nes ek......een van die dae kan ons weer regtig tuinmaak!! Vandag was net 'n lusmakertjie.

 

Songeel

 

Geelvink vlieg

en geelvink gooi sy goudgeel spatsels

tussen groen

ek staan verwonderd

hier van onder af

en kyk wat

geelvink alles doen

 

Elizabeth Kendall ©

 



Net 'n bietjie inspirasie

Op 'n dag kom sit twee rooiborsduifies en mooi lyk op die stomp langs die waterbak. Ek kry dit reg om 'n foto te neem wat mooi in fokus is.  Later skilder ek dit, eers met olieverf en toe met waterverf. In Picasa verwerk ek dit na 'n potloodskets.  Hoe heerlik om inspirasie uit die natuur te kan kry, uit die doodgewone dinge om ons.

"Nee, ek sal nooit weet nie....of sal ek?"

Toe ek loop sê sy: "Nou gaan ek eers vir die Here dankie sê dat Hy jou gestuur het..." My oë raak nat van kleinweestrane. Ek het die voorreg gehad om goue oomblikke  te deel met iemand wat eensaam en alleen is.

 

Tannie Cora. Nie 'n kind of kraai ooit gehad nie. Ja, sy was getroud, maar net 'n klein rukkie, so sê sy. Ek onthou net dat sy my Ma geken het, dat my ouers by haar en haar suster soms gaan tee drink het en lekker gesels het. Ek was toe in die Hoërskool. Nou bly sy in die Ouetehuis. Ek het sommer net op 'n dag begin om by haar te gaan inloer, herinneringe gedeel, geselsies gemaak.

 

Die jare het verbygegaan en Tannie Cora is nou al diep in die tagtig. Sy praat nie meer so duidelik nie, maar haar verstand is nog helder. Sy vra uit oor my man en kinders. Onthou mooi dinge van my ouers en vertel dit met sagte oë. Ek dink dis hoekom ek maar aanhou om kort-kort soontoe te gaan. Ons verwarm mekaar se harte.

 

Op 'n dag vertel sy my 'n storie en ek kom skryf dit neer:

Toe sy vier jaar oud was, het sy ‘n verskalf by haar Oupa gekry.  Dit was vir haar die wonderlikste gebeurtenis.  Haar Oupa vir wie sy so lief is. Hy gee vir haar ‘n verskalfie, vir haar alleen.  Haar Oupa. Haar kalfie.  Haar ouers gee hul bydrae vir die kerk: ‘n skaap.  Haar Pa sê sy moet haar verskalf gee. Sy wil nie.  Sy kan nie.  Nie haar verskalfie nie.  Maar sy doen dit.  Haar hartjie huil.  Sy gee haar verskalf vir die Here en vir die kerk.  Dis goed, sê haar Ma.  Sy moet dit glo.

Sy was haar lewe lank in die Gereformeerde Kerk.  Stoere Dopper. Toe sy gaan trou begin die moeilikheid.  Haar man is in ‘n ander kerk.  Hy wil haar verander.  Sy kan nie, sy wil nie. Hulle skei. Sy trou later weer.  Hierdie keer is haar man meer inskiklik.  Hy kom oor na haar kerk toe.  Hulle is gelukkig.  Hy is ‘n goeie man.  Hy is ‘n goeie Dopper.

Sy is nou vier-en-tagtig.  Sy vertel my van haar verskalfie en haar Oupa.  In haar blou oë lê die onbegrip van ‘n vierjaaroue kind.  Ek wil amper glo dit het gister gebeur. Sy vertel my van haar eerste man, haar tweede man, haarself.  Sy vertel my dat sy gelukkig is want die Here sorg vir haar.

“Hoe het ek hier gekom?” vra sy. “Waar is die tyd heen?”

Vir die Here het sy ‘n verskalf gegee. Vir haar het Hy ‘n vol lewe gegee.

 

 Tannie Cora as jong (en mooi) vrou.

 

En hier is sy en Brakenjan, my liefste ou worshondjie wat ek saamneem as ek vir haar gaan kuier. Kan daar nie 'n reël gemaak word in Ouetehuise dat eensame mense 'n ou diertjie mag aanhou nie? Die vreugde wat Tannie Cora uit hierdie besoeke kry kan geen mens in woorde beskryf nie. En Brakenjan weet dit. Hy loer met blink ogies na my, lek haar in haar nek en oor haar wange. Sy geniet dit so baie.

 

Vanoggend lyk sy so mooi met die sagte wit hare en pers trui.

 



 

In haar laai lê lekkergoed. "Eet Brakenjan lekkers?" vra sy en gee vir hom 'n stukkie van die sagte, soet lekkerny. Hy kou dit gulsig op, swaai die stert van blydskap. So sit hulle en lekker kry, elkeen op sy eie manier.

"Jy sal nooit weet wat dit vir my beteken nie", sê sy vir die hoeveelste maal.

 

 

 

 

 

 

Kom kuier in die tuin...