Songeel

 

Geelvink vlieg

en geelvink gooi sy goudgeel spatsels

tussen groen

ek staan verwonderd

hier van onder af

en kyk wat

geelvink alles doen

 

Elizabeth Kendall ©

 



Net 'n bietjie inspirasie

Op 'n dag kom sit twee rooiborsduifies en mooi lyk op die stomp langs die waterbak. Ek kry dit reg om 'n foto te neem wat mooi in fokus is.  Later skilder ek dit, eers met olieverf en toe met waterverf. In Picasa verwerk ek dit na 'n potloodskets.  Hoe heerlik om inspirasie uit die natuur te kan kry, uit die doodgewone dinge om ons.

"Nee, ek sal nooit weet nie....of sal ek?"

Toe ek loop sê sy: "Nou gaan ek eers vir die Here dankie sê dat Hy jou gestuur het..." My oë raak nat van kleinweestrane. Ek het die voorreg gehad om goue oomblikke  te deel met iemand wat eensaam en alleen is.

 

Tannie Cora. Nie 'n kind of kraai ooit gehad nie. Ja, sy was getroud, maar net 'n klein rukkie, so sê sy. Ek onthou net dat sy my Ma geken het, dat my ouers by haar en haar suster soms gaan tee drink het en lekker gesels het. Ek was toe in die Hoërskool. Nou bly sy in die Ouetehuis. Ek het sommer net op 'n dag begin om by haar te gaan inloer, herinneringe gedeel, geselsies gemaak.

 

Die jare het verbygegaan en Tannie Cora is nou al diep in die tagtig. Sy praat nie meer so duidelik nie, maar haar verstand is nog helder. Sy vra uit oor my man en kinders. Onthou mooi dinge van my ouers en vertel dit met sagte oë. Ek dink dis hoekom ek maar aanhou om kort-kort soontoe te gaan. Ons verwarm mekaar se harte.

 

Op 'n dag vertel sy my 'n storie en ek kom skryf dit neer:

Toe sy vier jaar oud was, het sy ‘n verskalf by haar Oupa gekry.  Dit was vir haar die wonderlikste gebeurtenis.  Haar Oupa vir wie sy so lief is. Hy gee vir haar ‘n verskalfie, vir haar alleen.  Haar Oupa. Haar kalfie.  Haar ouers gee hul bydrae vir die kerk: ‘n skaap.  Haar Pa sê sy moet haar verskalf gee. Sy wil nie.  Sy kan nie.  Nie haar verskalfie nie.  Maar sy doen dit.  Haar hartjie huil.  Sy gee haar verskalf vir die Here en vir die kerk.  Dis goed, sê haar Ma.  Sy moet dit glo.

Sy was haar lewe lank in die Gereformeerde Kerk.  Stoere Dopper. Toe sy gaan trou begin die moeilikheid.  Haar man is in ‘n ander kerk.  Hy wil haar verander.  Sy kan nie, sy wil nie. Hulle skei. Sy trou later weer.  Hierdie keer is haar man meer inskiklik.  Hy kom oor na haar kerk toe.  Hulle is gelukkig.  Hy is ‘n goeie man.  Hy is ‘n goeie Dopper.

Sy is nou vier-en-tagtig.  Sy vertel my van haar verskalfie en haar Oupa.  In haar blou oë lê die onbegrip van ‘n vierjaaroue kind.  Ek wil amper glo dit het gister gebeur. Sy vertel my van haar eerste man, haar tweede man, haarself.  Sy vertel my dat sy gelukkig is want die Here sorg vir haar.

“Hoe het ek hier gekom?” vra sy. “Waar is die tyd heen?”

Vir die Here het sy ‘n verskalf gegee. Vir haar het Hy ‘n vol lewe gegee.

 

 Tannie Cora as jong (en mooi) vrou.

 

En hier is sy en Brakenjan, my liefste ou worshondjie wat ek saamneem as ek vir haar gaan kuier. Kan daar nie 'n reël gemaak word in Ouetehuise dat eensame mense 'n ou diertjie mag aanhou nie? Die vreugde wat Tannie Cora uit hierdie besoeke kry kan geen mens in woorde beskryf nie. En Brakenjan weet dit. Hy loer met blink ogies na my, lek haar in haar nek en oor haar wange. Sy geniet dit so baie.

 

Vanoggend lyk sy so mooi met die sagte wit hare en pers trui.

 



 

In haar laai lê lekkergoed. "Eet Brakenjan lekkers?" vra sy en gee vir hom 'n stukkie van die sagte, soet lekkerny. Hy kou dit gulsig op, swaai die stert van blydskap. So sit hulle en lekker kry, elkeen op sy eie manier.

"Jy sal nooit weet wat dit vir my beteken nie", sê sy vir die hoeveelste maal.

 

 

 

 

 

 

Kom kuier in die tuin...

Tyd het vlerke

Ons hoor dit so baie: "Die tyd vlieg!" Gister is verby. Vanoggend herkou ek nog aan die stukkie tyd wat ek gister kon koester, die paar salige minute waarin ek my kon verlustig aan die mooi om my wat die natuur oophande en verniet vir my gegee het. Dié tyd wat met grys en geel vlerke my tuin in 'n inkleurboek kom verander het.  

Ek kyk na die abstrakte kuns van 'n hardekoolstomp wat ons staangemaak het langs die waterbak en waar die voëls van ons dorp in die winterson kan kom kuier en kwetter.

 

Skoon drinkwater....wag rustig in die winterson vir koerende kuiergaste

 

'n Kwikstertjie daag eerste op. Dis tyd vir 'n lekker oggendbad.  Hy wip heen en weer,  wikkel sy dun beentjies woerts-warts, woerts-warts op en af, vorentoe, agtertoe....'n prentjie van lewenslus. 'n Uitdaging vir enige fotograaf om 'n foto te kry wat darem naastenby in fokus is...

 

Ou vrugteliefhebber, Manie Muisvoël, kom hang ewe tuis aan die rand van die waterbak. Hy peusel en proe, trek gulsig stukkies lemoen met sy swart-en-wit snawel uit die skil en verslind dit vraatsig. Wat 'n lekkerte op aarde!

 

En toe die verrassing! 'n Allermooiste rooikophoutkapper land doodluiters. Hy betrag die wêreld grootoog.

 

Ek verwonder my aan sy dik snawel, die lieflike helderrooi "serpie en kopdoek", die uniekheid

van sy vrolike voorkoms.

"Kom vat 'n slukkie..." nooi ek hom uit vanwaar ek agter die gordyn in die voorkamer staan. En hy luister gehoorsaam.

 

Katrina Kransduif koe-koerdoek en kyk uit die hoogte na die vaal grasperk.  Sy wag vir warmer somersdae, sy weet dit kom elke dag nader. "Koekoerdoek, koe-koerdoek!"

Manie se maat, Mollie Muisvoël, kom sluit by hom aan. Hulle twee sit plat op hul alies en geniet die sappige lemoen. Die tuin is hul kuierplek, hul koskryplek, hul tuiste.

 

 

'n Rooiborsduifie is die volgende besoeker. Alhoewel duiwe in die tuin so deel is van my omgewing, bly hulle vir my pragtig. En rooiborsduiwe bly my gunsteling duiwe. So sag. So vriendelik.

 

 

 

 

 

 

'n Klein geel glasogie is 'n presentjie uit die hemel en pure plesier1!

 

 

'n Paar geelgroen vlerkies fladder en vlieg rats na die oorblyfsels van die lemoen....miskien het Manie en Mollie Muisvoël tog iets lekker laat oorbly, wie weet?

 

'n Tuin vol lewe is en bly een van die grootste vreugdes op aarde. Mag ons altyd oopoog deur ons tuine loop en God se Skeppingswerk waardeer. Dan sal ons ook vlerke hê om te kan vlieg waar Hy ons heen mag stuur.