Duiwe

Kransduiwe, tortelduiwe, rooiborsduifies. Heeldag en elke dag. Soggens as ek wakker word, hoor ek hulle. Saans as ek gaan slaap, koer hulle my tot binne-in droomland in. 'n Sag-geluid, rustig. 'n Geluid wat vrede en vreugde en saamwees uitspel. So mooi. En nooit word ek moeg om foto's van hulle te neem nie. Kom kyk!! 

 

 Amper slaaptyd

 

 'n Lekker bad om te geniet!!

 

'n  Klein ou babaduif in die tuin.

                                                                                    Altyd tuis op die huis se dak.

 

 Blink duiwe oë.
 

 

 

 

 

 Sagte vere van 'n duif. 



Met Jan Tuisbly se karretjie

Desembermaande tuis is heerlik rustig. Ek vroetel en karring. Ek maak skoon en gooi weg. Ek geniet dit om te doen wat my hand vind. Só ontdek ek toe vanoggend weer die blink blik met tee- en ander lepels wat ek van my Ma geërf het. Ek haal dit uit en besluit om dit mooi skoon te maak met Braso. Dit was ook omtrent hoogtyd. My hande raak swart, maar die lepels skitter lewensbly. 

Saam met die skoonmaak, onthou ek. Elke lepel het sy eie storie. Ek geniet dit.

 Hierdie lekker groot suikerlepel is in die Kruger Wildtuin gekoop. Hoe dikwels het ek nie as kind saam met my ouers soontoe gegaan nie. So baie kere daarna ook as grootmens. Nooit word mens mos moeg vir die reuk van die Wildtuin nie. Die atmosfeer wat daar is in die grasdakhutte, die heerlike kuiers saans om die vuur, die opwindende ritte bedags tussen kampe. Iewers wag daar altyd 'n verrassing. Die Wildtuin se bekoring bly by my, nes my lepel.

Met dié suikerlepel kan 'n mens sommer 'n lekker groot skep suiker in jou tee of koffie gooi. Die herinneringe is suikersoet.

 Hierdie suikerlepel is so oud soos die berge. Dalk ouer. Ek onthou ons het dit op die plaas gebruik toe ek vyf jaar oud was. Agterop staan: Stainless Chrome Plate, Sheffield. Ek het eers baie later leer koffie drink sonder suiker. Met hierdie lepel het ek suiker oor my mieliepap gestrooi voor skool soggens. Dan was ek reg vir die dag wat voorlê.

'n Laerskoollepel met die skool se leuse daarop: Streef en Stry. Laerskool Erasmus. Dit was lank voordat die skool se naam verander is na Laerskool Du Preez van Wyk. Cornelis Erasmus was die stigter van die dorp Bronkhorstspruit, wat vroeër die naam Erasmus gehad het. Hier is steeds 'n Erasmus Apteek en Hoërskool Erasmus. My oorlede Ma het jare by die Laerskool as sekretaresse gewerk. Vir my was dit so lekker om altyd te weet sy is naby.

'n Suikerlepel van Elandskrans. 'n Mooi plekkie naby  Waterval-Boven en Waterval-Onder. Dis hier waar ons besef het my Ma is nie meer sterk en gesond nie. Ek het daardie jaar saam met my Pa teen die klowe en steiltes uitgeklim en die natuurskoon geniet. Sy kon nie. Dit was voor ons geweet het sy het kanker. Sy het toe net altyd gou moeg geword. Hierdie lepel lê my na aan die hart. Ek sal my suiker stadig strooi as ek die lepel gebruik.

Margate. 'n Vakansie by die see. 'n Lieflike en kleinerige lepeltjie wat sekerlik net mooi herinneringe inhou. Vakansies was nooit langer as twee weke weg van die huis af nie, maar herinneringe bly vir altyd.

'n Lepel van Victoria Falls. Tweeduisend onthou-jy-nogs kom klouter oormekaar in my gedagtes. My Pa sou 'n plaas koop in die destydse Noord-Rhodesië. Naby Fort Jameson as ek reg onthou. Ons het met 'n vaal Vauxhall-karretjie die lang pad aangedurf. Ons het onder muskietnette geslaap, klip-klip gespeel saam met Engelse kinders, ons verkyk aan die massiewe kremetartbome.  En Ma het 'n lepel gekoop wat my al die mooi en opwindende dinge van dié vreemde vakansie vir altyd laat onthou.

Hierdie stel Hollandse lepels en vurkies is een van my heel kosbaarste besittings. Nie net omdat dit so uniek is nie, maar omdat elke lepel en vurkie met die grootste sorg en vakmanskap aanmekaar gesit is.

En dit was my Ma s'n.

Ek gebruik dit dikwels as ek 'n kuiergas spesiaal wil laat voel. Nooit vergeet hulle om te sê hoe mooi dit is nie.

Ek dink hierdie klein lepels, messe en vurke is vir my kleinsus gekoop. Ek kan nie onthou dat ek dit ooit gebruik het nie. Sy moes baie spesiaal gevoel het om haar eie stel eetgerei te kon gebruik.

Soms, net soms speel ons ander dinge.

Om Naaldwerk te doen was nog nooit my sterk punt nie. Ek vermoed dis in die gene. Ek onthou nog so goed hoe my oorlede Ma voor haar liggroen Adler Matic masjien gaan sit het om noodsaaklike stikwerk te doen toe ek nog kind-in-die huis was. Ek onthou ook hoe sy dan gereeld gekla het van 'n pyn in haar nek.

Ek het haar nooit in my lewe oor enige-iets hoor kla nie, sy was vol lewensvreugde en altyd baie positief. Net as sy moes naaldwerk doen, was sy nie te opgewonde nie. Dit was lank, lank gelede. Tog het dit so 'n groot indruk op my gemoed gemaak. En die aaklige nekpyn het bly voortbestaan en sodra ek aan 'n naald raak, my nekpyn geword!

Tot anderdag. Ons plaaslike  VLU Van Riebeecktak doen baie interessante dinge. Ons beplan om in Maartmaand die Midway Sorgsentrum vir mense wat aan Altzheimer en Dimensia ly, te gaan besoek. Een van ons lede ken iemand daar en het met dié goue gedagte na vore gekom toe ons die jaarprogram beplan het.

Ons besluit toe om van niks iets te maak en knope en lappies van verskillende teksture en groottes op 'n stuk materiaal vas te werk. Ek was dadelik geprikkel, want dit het na baie lekker speel geklink! Die stuk materiaal word dan in 'n voorskoot / borslap omskep wat ons aan die pasiënte gaan skenk.

Die rede is: Altzheimerlyers hou daarvan om aan verskillende goeters te vroetel en te vat, met hul hande oor die verskillende teksture en vorms te streel en te voel. Dit kalmeer hulle. Dit troos. Dis goed vir hulle. In geleerde taal sal ons dit sensoriese terapie kon noem. Sensoriese stimulasie verminder rusteloosheid en verbeter slaapgewoontes.

Lees gerus meer hieroor by: Sensoriese stimulasie vir Altzheimer en Nemesia lyers

Nouja, net die feit dat ek 'n deeltjie sou kon bydra om vir iemand anders die lewe dalk 'n bietjie sagter en beter te maak, het veroorsaak dat ek my hand aan naaldwerk gewaag het. My blik knope, verskillende kleure viltlappes, wol en garing was deel van my "wapenrusting" toe ek saam met 17 ander VLU-lede die "Naaldekokerdag" (so word die dae genoem wanneer ons bymekaar kom en ons kreatiwiteit uitleef  op verskillende maniere)  bygewoon het. Die naalde het behoorlik gekook op dié dag!

 

Toe ek tuis kom met my halfklaar prentjie, kon ek nie wag om aan te gaan en dit te voltooi nie. Ek het selfs ook onthou hoe om komberssteek en kettingsteek te doen en stilweg gewonder wanneer laas hét ek naaldwerk gedoen! Van 'n pyn in die nek was daar geen sprake nie!
Ek sien nou baie uit om die volledige artikel te sien. En ek belowe ek sal dit kom wys!