'n Handvol (en 'n hartvol) vere!

 

Dit is 'n Sondagmiddag in Bronkhorstspruit en heerlik rustig in die tuin. Nie te warm nie. Nie te koud nie. Net lekker. By die waterbak in die voortuin gesels die drie kransduifbroers. Karel, Krisjan en Karools. Hulle gesels oor die weer, die swak Rand en die jongste sportgebeure.

 

 

Krisjan vererg hom bloedig toe Karel koer dat hy nie juis deesdae 'n ondersteuner van die Blou Bulle genoem wil wees nie. Krisjan vlieg sommer 'n koers in. Karools en Karel bly sit. Karel  droom in die wit water... Karools bekyk sy boetie.

 

 

Dan skuif hy nader en sê ewe vertroulik in Karel se oor: "Hoe sou jy nou hou van 'n lekker swem, my ou broer? Die sonnetjie bak darem nou te heerlik warm."

 

Net daar voeg hulle die daad by die woord en duik sommer kop eerste onder die water in. Dit spat en speel en rinkink! Heerlik, heerlik verby!

 



 

Krisjan, wat 'n entjie daarvandaan bo in die akkerboom se takke gesit en bedaar het na sy stertwippery van flussies, sien hoe sy twee boeties die water geniet .  Hy kom sluit ewe vredeliewend maar weer by hulle aan. Kwaadword en sterte wip pas nie by goeie duiwe nie.

 

 

"Krisjan, wat eet ons vanmiddag?" vra Karel sommer so uit die bloute. Karools kyk skoon anderpad, hy is vreeslik honger en voel 'n hol kol op die krop van sy krop. Krisjan pof sy vere oop en dink diep.

 

 

Dan fladder hy sy vlerke, spat die waterdruppels met 'n boog oor sy broers en koer: "Van sit en staan kom niks gedaan! "

 

 

Krisjan en Karel vlieg weg om te gaan kyk waar hulle iets te ete kan kry. Ou Karoolsie bly stoksielalleen sit. Hy is flou van die honger en skielik sommer vreeslik eensaam.

 

Hy kyk desperaat op hemel toe en wonder: "Sal daar nie dalk sommer goudgeel mieliepitte soos manna op my neerdaal nie?" Hy voel so swak van vlerk vanmiddag...

 

"Kom ons kyk of ek nog kan!" praat Karools Kransduif met homself. Hy lig sy een vlerk so hoog as wat hy kan.

 

Toe hy weer kyk, sit sy beste en mooiste maat, Katriena Kransduif,  sag en vriendelik naby hom in die water. "Hallou-ou Karrrrrools!" koer sy innemend. Karools voel sommer weer pure duif en pof-pof sy vere ewe grootmeneer.

Mevrou Mollie Mossie kom land stilletjies agter die twee duifies. Sy is nuuskierig en wil hoor waaroor hulle praat.   

 

 

 

Eensklaps verskyn Tina Tortelduif skielik reg voor Karools en Katriena.

Sy koer met 'n duidelike en ernstige stem: "Werrrrk haaaaaaarder, werrrrrk haaaaarder!"  Mevrou Mollie Mossie skrik sommer en wip vinnig weg.

 

 

"Dit help nie om in die water te bly sit en te probeer oefen nie Karools! Jy moet staan en jou vlerke goed oopmaak! Kyk..... sò man!" koer Katrina triomfantelik. Sy gaan staan op die rand van die waterbak en wys hom hoe.  Tina maak net daar van die gulde geleentheid gebruik om self ook bietjie af te koel.

 

Karools kyk mooi en toe probeer hy sy bes: hy lig altwee sy vlerke so hoog soos hy kan en skielik voel hy sommer pure duif! Janee wat, 'n bietjie goeie oefening op die regte tyd is goed vir 'n duif se stamina.  Hy het sommer nou moed om self ook die wye wêreld in te vlieg en te gaan kos soek.

 



 

Vir oulaas skud hy sy nat vere droog en wil net wegvlieg toe hy uit die hoek van sy oog iets sien...

 

Goudgeel en geurige mieliepitte en saad lê oral op die rand van die waterbak uitgestrooi! Gulsig pik-pik hy dit op. Hoe salig! Iemand moes gesien het hoe honger is hy wat Karoolsie is. Iemand het vir hom gesorg.  Sy hartjie jubel. Dis wonderlik om in hierdie tuin te woon. Hier wil hy vir altyd en ewig bly woon, hy en sy twee broers. Hy en Karel en Krisjan.

 



 

Karools eet en eet, pik-pik-pik. Hy eet so lekker dat hy nie eers opmerk hoe Tina in die houtstomp naby hom ook heerlik weglê aan haar eie middagmaal nie...tussen die wit klippies en droë stukkies hout het iemand lekker saadjies gestrooi....so reg na 'n tortelduif se smaak.

 

 

Pik-pik, pik-pik-pik!

 

 Mevrou Mollie Mossie sit nog effens verskrik bo in die boom.  Sy stuur vir Meneer Martin Mossie om vir hulle ook 'n happie te gaan haal. Hy is mos haar liewe en baie aantreklike mannetjie. Martin pak sy kieste vol pitte en saad.
Gelukkig is duiwe nooit selfsugtig nie. Hulle het goeie harte. Hulle het vir die mossie-egpaar ook 'n saadjie  of ses laat staan.
Almal in die tuin is nou gelukkig. 
Môre vroeg fluit al die voëls weer vrolik!

 

FLUIT-FLUIT, my storie is uit!

 

('n Voetnota vir my meer volwasse lesers: dié vereverhaal is uit my duim gesuig, die foto's was my inspirasie...as my kleinkinders weer kom kuier, lees Ouma dit met liefde in my hart vir hulle voor! ) 

 

 

Tyd kan nie vasgehou word nie

Ek blaai deur foto-albums van my kleinkinders. Lekker. Liefgoed van Ouma en Oupa. Amy is al twaalf jaar oud gewees vanjaar (2012). Waar is die dae toe ek haar op my heup rondgedra het en gewonder het waar kom die pyne in my elmboë vandaan saans as dit slaaptyd was...

 

Hier was dit haar verjaarsdag ver in 'n vreemde land, duisende kilometers van Ouma se hart en hande af! Ons het ons stukkend verlang.
 

 

In die kas het haar lappop Sally, geduldig gewag. As Amy en haar Mamma en Pappa uit die verre Taiwan kom kuier het, het sy altyd eerste vir Sally gaan uithaal! Haar bedmaatjie, haar speelding, haar liefieding.

 

 

Die jare het aangestap en Ouma se kind het groter geword.  Hulle het Suid-Afrika toe verhuis (hoera! ) en ons het mekaar baie gesien. Daar was so veel om in te haal!

 

 

Lekker was dit om saam in die tuin te kon rondloop en die skoonheid van die natuur in te drink!!

 

 

Winkel-winkel speel was en is nog steeds een van die grootste lekkertes as daar by Ouma se huis gekuier word. Dan moet almal iets kom koop en soms kon mens selfs 'n heerlike melkskommel bestel en met tuisgemaakte munte betaal!

 

 

Hier is Amy saam met haar gesin, volgende jaar is sy 'n leier in haar skool en in Graad sewe. Ons is almal lief vir haar en trots op haar.

 

 

Anderdag vertel ek van die ander .... daar is nog drietjies wat vlees van my vlees en been van my gebeente is. En vir almal is ons ewe lief!

 

 

 

 

 

 

Vier hartkamers vol!

Amy en Joshua, sy in Gr. 6 en twaalf jaar oud. Hy in Gr. 2 en sewe jaar oud.

Isabella en Reuben. Sy in Graad 3 en 8 jaar oud. Hy in Gr. R en vyf jaar oud.

Vanoggend dink ek aan my vier kleinkinders, twee dogtertjies en twee seuntjies. Jy kan dit nie beter wil hê nie! Stilletjies word hulle groot. Ek sien hulle nie elke dag nie, maar ek bid vir hulle......elke dag.

Amy, die oudste van die vier, is al 'n regte grootnooi. Sy kry 'n beurt om een maal elke week 'n hele ete te maak in hul huis. En sy doen dit met groot opgewondenheid en blydskap. Sy hou baie daarvan! En as almal na ete hul lippe aflek en vra vir nog, is Oumasekind in die sewende hemel.

Joshua is 'n regte seunskind, lief vir balskop en karretjies en Ouma se beskuitblik. Op dié stadium ook baie hartseer om te moet ry as hulle 'n slag hier gekuier het. Kleinkinders is glo net lief vir 'n mens tot hulle tien jaar oud is, het 'n wyse ouma my eendag vertel. Ek glo dit nie.

Isabella is 'n patroon. Sy wil konserte hou en dans en sing. Dogtertjiegoed is mos lekker goed. Die haasbekkie het "grootmenstande" begin kry. As ons mekaar sien, is ons altwee so bly!

Reuben is die enetjie wat na "sy Ouma trek".  'n Foto van my waar ek in Gr. Een was, lyk baie na dié klein rakker. Vol lewe is hy. Die wêreld is 'n wonderlike plek en hy is daagliks op 'n vrolike ontdekkingsreis.

In my hart is daar vier kamers: elkeen van my kleinkinders beset 'n kamer.....vir altyd. So lank as wat ons spore mag trap op Moederaarde, so lank bly julle Ouma lief vir haar kleinkinders, een vir een en elkeen afsonderlik.



Hierdie Ouma speel karretjies.

Joshua

Reuben

In die voorste kamer op twee van die rakke staan dit uitgestal. Regte grênd karretjies van allerhande kleure en vorms: bloues, groenes, bloedrooies, geles, swartes ( hulle is nogal in die minderheid, snaaks genoeg) en selfs ‘n bruinetjie of twee.

Hierdie Ouma het ook kleinseuntjies: ‘n rooikop en ‘n witkop en ‘n valetjie. Die voorste kamer trek hulle soos ‘n magneet. Vanselfsprekend.

Reuben, die jongste, kon nog nie eers praat nie, toe het hy al goed geweet watter wonderlike bekoring daardie kamer inhou vir ‘n mannetjieskind. Dan het hy, sodra hy hier geland het, met die vingertjie soontoe beduie en het Ouma vir hom ‘n karretjie van sy keuse gaan afhaal om mee te speel.
Marco, ‘n bietjie ouer en baie bekkig, stap doelgerig op die kamer af en sê grootman: “Ek wil met daai een speel en daai een en daai een!”

Joshua, die oudste, vra met sy mooiste stem en op sy unieke manier: “Oumaaaa, kan ek met die karretjies speel?” En dan gaan kies hy wat hy wil. Hartjie in die wolke.

Aldrie weet dis Ouma se karretjies. Aldrie weet hierdie karretjies moet mooi opgepas word. Aldrie weet mens skop nie die karretjies agter elke Pick & Pay of speelgoedwinkel se rakke uit nie. Ouma het dié karretjies versamel. Dis duur karretjies. Mens moenie rof en wild en simpel met hulle speel nie, mens moet ook nie probeer om die hel uit hulle uit te ry nie. Dis soort van heilige karretjies. Net seuntjies wat baie spesiaal en baie ordentlik is, mag met hierdie karre speel. As Ouma jou met haar karretjies laat speel, moet jy weet jy is soort van in die hemel en Ouma het jou bitter lief. Liewer as haar karretjies.

"Collect the vehicles & celebrate the brands of yesteryear” staan op elke karretjie se bypassende boek geskryf. Dis “Days Gone By” se “Classic Trucks & Vans” van nommer een tot by nommer sewe-en-twintig. Ek het jare gelede elke maand een gekoop in die dae toe ek nog ‘n salaris verdien het. Sommer vir die lekker. Sommer oor dit mooi is. Dit bekoor my. Dit fassineer my. Dit vat my op ver paaie. Miskien omdat ek as kind ‘n Ouboet gehad het en saam met hom karretjies gespeel het. Miskien omdat ek steeds ‘n stukkie kind in my Oumalyf laat wegkruipertjie speel. Dis my karretjies.

Maandag ry Josh-hulle terug huistoe. Oupa gee hom ‘n present: ‘n Olifant van klip wat ons êrens tydens ‘n vakansie langs die pad gekoop het. Hy straal. Dis syne. Van Oupa af. Syne alleen. Hy voel so belangrik. Hy het tog ‘n swart klip-olifant wat in sy kamer in Lydenburg kan gaan staan waar al sy maatjies dit kan sien. Hy vryf liefderyk met sy vyfjaaroue hande oor die olifant se klipvel, bewonder sy wit tande, hol na sy ma toe om dit opgewonde vir haar te wys.

Ek dink en wonder. Wat kan ek vir Joshie gee, ek kan tog nie nou winkels toe jaag nie. Wat maak ek tog met al die karretjies in die voorste kamer?

 “Joshie, kom hier! “ Ek vertel hom dat hy nou slim en groot is, die oudste van al Ouma se seuntjies. Hy mag vandag een karretjie plus die bypassende boek  kies om saam te vat huistoe.

Joshua se gesiggie blom. Die wêreld word die mooiste plek. Buite koer drie duiwe gelyk. Sy oë vlieg van rak na rak. Links en regs, weer regs, weer links.Op en af. Heen en weer. “Daai een!” Hy kies ‘n swart Morris Van van “W & G Foyle booksellers”-faam. Ouma se kind gaan dalk eendag boeke skryf en verkoop, wie sal weet.
Sy oë blink. Sy beker loop oor en spoel in ‘n groot glimlag oor sy seuntjiegesig. Hy hol na sy ma toe: “Kyk Mamma, kyk wat gee Ouma vir my!”

My dag is gemaak. Ek wonder watter kleinseun kom kuier volgende keer. ‘n Mens kan tog nie “yesteryear”-karretjies eendag saamvat hemel toe nie.

Marco