04/11/2012

Tyd kan nie vasgehou word nie

Ek blaai deur foto-albums van my kleinkinders. Lekker. Liefgoed van Ouma en Oupa. Amy is al twaalf jaar oud gewees vanjaar (2012). Waar is die dae toe ek haar op my heup rondgedra het en gewonder het waar kom die pyne in my elmboë vandaan saans as dit slaaptyd was...

 
Hier was dit haar verjaarsdag ver in 'n vreemde land, duisende kilometers van Ouma se hart en hande af! Ons het ons stukkend verlang.
 
 
In die kas het haar lappop Sally, geduldig gewag. As Amy en haar Mamma en Pappa uit die verre Taiwan kom kuier het, het sy altyd eerste vir Sally gaan uithaal! Haar bedmaatjie, haar speelding, haar liefieding.
 
 
Die jare het aangestap en Ouma se kind het groter geword.  Hulle het Suid-Afrika toe verhuis (hoera! ) en ons het mekaar baie gesien. Daar was so veel om in te haal!
 
 
Lekker was dit om saam in die tuin te kon rondloop en die skoonheid van die natuur in te drink!!
 
 
Winkel-winkel speel was en is nog steeds een van die grootste lekkertes as daar by Ouma se huis gekuier word. Dan moet almal iets kom koop en soms kon mens selfs 'n heerlike melkskommel bestel en met tuisgemaakte munte betaal!
 
 
Hier is Amy saam met haar gesin, volgende jaar is sy 'n leier in haar skool en in Graad sewe. Ons is almal lief vir haar en trots op haar.
 
 
Anderdag vertel ek van die ander .... daar is nog drietjies wat vlees van my vlees en been van my gebeente is. En vir almal is ons ewe lief!
 
 
 
 
 
 

02/11/2012

Die kind in my!

Ek hou van speel! En ek is mal oor kleure. Dis die kind in my wat my hierdie blog laat begin het. Mag sy nooit oud word nie...daai kind! Dis sy wat my op haar smal skouertjies lag-lag deur die swarighede van die lewe dra, want sy sien net altyd die lekker en die mooi raak. Kyk nou net na hierdie moerbeiblaar...is dit nie 'n wonderlikmooie ding nie?
 

O ja, ek het in Picasa gespeel en dis hoekom die are op die blare (dit rym!) so lieflik lyk....dit het net daai ekstra bietjie oemf, stem jy saam?
 
Hier is nog 'n voorbeeld van my gespelery: HDR-ish noem mens dit glo....
 
 
(ag, nou kry ek nie dié foto groter gemaak op die liewe ou Blogger nie...ai tog!)
 
Om foto's te neem van alles om my wat lewe en bewe, is nog altyd een heerlikheid op aarde vir my. Een van die foto's waarop ek baie trots voel en amper ook half verbaas was dat dit so mooi uitgekom het, is die een van die tortelduif wat by die waterbak hier in ons voortuin sit en droom. Ek het niks aan dié foto verander nie. Dit was een van daardie wonderlike gelukskote!
 
 
 
Soms as ek die duiwe dophou, kom lê die woorde sommer vanself voor my op die papier:
 

My duiwe

 

By die waterbak hier in ons tuin

daal blou duiwe daagliks pofveer neer

 

Toontjies pienk en pragtig,

vredeversies in vlerke toegevou

 

sing hul sag hul weemoedwysies

vir my en ook vir jou

 

fladderveer en klouter

trap hul op die huis se dak

 

soms laat hul my toe om stil te kyk

hoe hul vlerksleep en kafoefel

 

sirkeldraai teen blou, blou lug -

skemeraand se tuiskom na 'n dag se vlug...
Elizabeth Kendall ©