24/07/2015

Brakkies, ons hondekind.

Niemand op hierdie aardbol lyk so beteuterd soos  Brakkies as ek gou iewers heen moet ry nie. Hy staan verlore op die plaveisel agter die hek, sy kort beentjies en bal-en-kloupootjies plat op die aarde. "Waar gaan jy nou weer heen?" vra die hele ou worshondlyfie. Dan vermurwe my hart stuk-stuk, knyp ek oë toe en trap die petrolpedaal diep in om die wegryery so gou moontlik agter die rug te kry.
Vir hom is dit die heel lekkerste as sy Ma by die huis is en hy op sy blou kombers sy eie hondedrome kan lê en droom, deeglik bewus van my nabyheid. Of saans as dit storietyd op T.V. is, langs my in te wriemel en heerlik warm onder die kniekombers aan die slaap te raak.


Hy het die kuns om in menseharte in te kruip, pens en pootjies bemeester. Soggens nà wakkerwordtyd, groet hy ons stertswaaiend, ogies blink en die ene opgewondenheid oor ‘n nuwe dag wat voorlê.
Op Maandae en Donderdae as Jacob in die tuin kom werk, loop sy beker behoorlik oor. Sodra hy die tuinhekkie hoor, hol hy in eerste rat by die agterdeur uit, jubelende blaffies so ver as hy gaan. Dan vryf ou Jacob hom en sê: “Jaaaa Brakkies, jy het mooi gably?” Met wikkelboudjies en blink oë antwoord hy Jacob se vraag.
Getrou volg hy my deur die dag.  Soos Rut-van-die Bybel.  “Waar u gaan, sal ek gaan.” Vroetel ek iewers in die tuin, jag hy veldmuise of lê en bak in die winterson op die grasperk. Maak ek kos, speel hy binne hoorafstand, buite by die agterdeur, met Hagar, sy ou groot Labradormaat. Sit ek by die rekenaar, krul hy homself op op sy kussing en kruip hy onder sy blou kombers in, ‘n prentjie van geluksaligheid.






Brakkies is nou twee en ‘n halwe jaar deel van ons lewens. Ons kan ons nie ‘n dag sonder hom indink nie. 


16/04/2015

Foto-insetsel nr. 2



"Die wêreld is ‘n ontdekkingsreis en die wêreld agter ‘n kameralens is ‘n psalm, ‘n loflied." Só het laas keer se foto-insetsel geeïndig. My psalms en lofliedere het gelukkig nie ook opgedroog nie, dit sal hopelik nooit. 

Elke seisoen het mos sy eie mooi. Herfs is verruklik. Verruklik is baie mooier as "awesome"! Regtig. Ek weet. Elke nuwe dag het sy eie, warm en besondere kleure. “ Ek loop verkyk my daaraan!” sal die Kapenaars sê.  En dit gebeur dikwels  dat die kleur van elke dag 'n trooskombers is.  Ons kan onsself daarin toevou. Dankie tog dat ons kan sien, kan ruik, kan proe, sommer net kan wees.

Dankie dat ons te midde van probleme en swaarkry nog kamera-in-die-hand kan rondloop en elke pasella wat direk uit die hemel kom, kan vaslê, kan deel.  Foto’s vertel mos stories. Foto’s laat mens onthou. Foto’s laat mens dink. Foto’s neem bly ‘n heerlike avontuur! Geniet dit, geniet jou dag! 

 Streptocarpus blom steeds in die agterplaas. 
 Grassade
Sonlig deur kareeblare. 

01/04/2015

'n Foto-insetsel nr. 1

Van ek kan onthou, was ‘n kamera iets wat groot bekoring vir my ingehou het. Toe ek toentertyd in St. 6 my eie Kodak Brownie met spaargeld kon koop, was ek die rykste kind in die hele wêreld. Vandag besit ek ‘n Canon PowerShot SX40 HS. Dis sy doopnaam. Niks ingewikkeld nie, net wonderlik. Voldoende. Uiters bevredigend. Ek neem foto’s vir een enkele rede: omdat dit vir my lekker is. Ek neem foto’s om te onthou, om weer te kan kyk, weer te geniet, oor en oor. Fotografie hou oomblikke vas vir ewig. Om foto’s te kan neem, kleur my elkedag-lewe so mooi in. Dis ‘n manier van aanraak, ‘n manier van liefhê. Ek neem foto’s van amper alles, miskien meer van die natuur. Net miskien. Klippe en bome en voëls, wolke en blare en blomme. Skadu’s en lig, silhoëtte, stukkies detail. Die wêreld is ‘n ontdekkingsreis en die wêreld agter ‘n kameralens is ‘n psalm, ‘n loflied.