Brakenjan

Hy's slim. Hy's oulik. Hy kan "praat." Hy sê vir my wanneer hy in sy bedjie wil gaan lê, wanneer hy wil uitgaan, wanneer hy dors is, wanneer hy honger is. Ek verstaan sy taal.

 

 Hy hou van buite speel. Hy slaap lang stukke tussen-in. Dan groei hy. Hy eet sy blokkies stroopsoet elke dag. Hy speel lekker saam met ons yslike groot swart Labrador, Hagar.

 

 Hy is op die 10e Febuarie 2013 gebore. Hy is bruin. Sy ore is sag, sag, sag. Sy ogies blink. Sy naam is Brakenjan. Hy is my miniatuur worshondjie en ek is lief vir hom met my hele hart en nog 'n bietjie.

 

Hier is hy!

Reg vir die koue!



 

Sit en wag by die voordeur om uit te gaan...

 



 





Dis heerlik hier in droomland...

 

 

Lekker lui en rustig in die son...

 

 

Tande jeuk!

 

 

'n Heerlike lewe!

 

 

"My naam is Brakenjan!"

 

Ek dink nie meer aan hierdie hartseer dag nie, Brakenjan het my kom troos.

 

 

Ek onthou...

Ek was al lankal lus vir 'n kleinerige hondjie in die huis. Een om te vertroetel. Hagar is wonderlik, maar hy is groot en sterk en die waghond. En Hagar bly buite. Dis anders.

En toe kry ek een! 'n Worshondjie, opreg en agt weke oud met 'n sagte bruin velletjie en die mooiste ou ogies op aarde. Ek doop hom Tjoklit.

 

Dit reën en reën buite en ek maak vir hom 'n bedjie in 'n kartonboks, draai hom toe in my bruin winterserp. Siestog, hy is so klein. Isabella kuier by Ouma dié naweek en ons twee geniet die nuwe klein inwoner so !

 

 

Toe die son vir die eerste maal na 'n lang tyd weer skyn, gaan speel ons bietjie buite!

 

 

Is dit nie salig nie...die plaveisel is heerlik warm en die herfsblare warrel rond...hy strek sy klein lyfie heerlik uit en geniet elke sonstraal terdeë.

 

 

Hagar hou alles fyn dop, die liefde en geduld vanself. Ook hy geniet die louwarm sonstrale van hierdie laatherfsdag. 

 

Maandagoggend ry ek om 'n ordentlike bedjie en kombers vir my Tjoklit te gaan koop. By die Koöperasie kry ek die perfekte een. Hy ry natuurlik saam... hoe dan nou anders? By die Troeteldierwinkel koop ek vir hom 'n rooi-en-blou truitjie, die kleinste een wat daar is. Sy ou velletjie is so dun en die winter lê voor. Hy lyk te oulik daarmee!

 

 

 

Ns. Ek het hierdie blog-inskrywing gedoen voordat die ongeluk gebeur het. Lees op Speel-Speel:

 My hondjie



 

Ek sal hom nooit vergeet nie.

My hondjie

 

Vier bruin pootjies trippeltrap

oor die plankvloer

al agter my aan, al agter my aan

twee bruin ogies

blink bly as hy ‘n liefdevolle vryfie kry

 

en toe: die ongeluk!

 

hoe het dit so gou gebeur

as ek maar kon, sou ek dit keer

maar nou is hy nie meer

 

Hy was maar net drie dae by my. Die heelmooiste ou klein bruin worshondjie onder die goeie son. Hy was so oulik. Bruin soos goeie sjokolade. Ek doop hom toe maar Tjoklit. Dit was tog die heel eerste gedagte wat by my opgekom het toe ek hom die eerste maal ontmoet het op Donkerhoek waar ek hom gaan haal het. ‘n Heerlike bruin blokkie tjoklit!

 

Hy het soet in sy bedjie geslaap in die nag, die enkele twee nagte wat hy hier by ons in ons ou huis met die plankvloere kom bly het.  Net een keer wakker geword en saggies gekla, toe vryf ek sy koppie en hy slaap verder. 

Soggens het ek hom vroeg uitgeneem buitetoe om sy plassie te maak. Dan het hy eers nuuskierig aan allerhande goetertjies gesnuffel:  herfsblare wat rondwarrel in die wind, ‘n stukkie stokkie, ‘n klip. Gelek-lek aan die water in die voëls se bak wat hier naby die voordeur staan. En dan sy eerste plas gemaak….een hele lang nag se piepie. Daarna het ek hom opgetel, styf toegewikkel in my serp en hom teen my gehou en op my skoot laat lê om warm te word. So lekker warm het hy aan die slaap geraak en het ek hom saggies in sy bedjie gesit om in hondedroomland te gaan kuier. Tevrede en gelukkig was ons bymekaar. Ek voor die rekenaar en hy langs my.

Vanoggend het ek hom saamgeneem toe ek die VLU se bestelvorms moes gaan oplaai. Hy het soet in sy boksbed in die kar gelê en alles bekyk. Ek was ook by die veearts om uit te vind wanneer hy ontwurm moet word en het sommer daar ook na ‘n lekker sagte hondebed gesoek. Daar was ‘n hele paar op die rak, maar ek wou by die troeteldierwinkel ook maar nog gaan kyk. By Louis se winkel aangekom, wys ek eers my ou mooi hondjie en ek vertel hom van alles. Ons gesels honde uit bosse uit. Hy verkoop aan my ‘n hondetrui, die kleinste een in die winkel. Ons trek dit vir Tjoklit aan. Hy lyk so oulik.

Toe ry ek Koöperasie toe, vra vir ‘n hondebed. Hulle gaan soek in die stoor en kom met ‘n mooi donkerbloue na vore. Ek koop ook ‘n sagte kombers, nogal met wit hondespore op. Hy hou baie daarvan en lê sommer dadelik doodtevrede en insluimer op sy nuwe bed.

Ek gaan gee die vorms in by Meisie en ons twee drink tee, hy slaap die hele tyd terwyl ons kuier, stroopsoet. Voor ek ry, wil ek hom eers ‘n draaitjie laat loop, maar die vreemde erf se hondjies ontsenu hom en hy vergeet skoon sy natuurlike behoeftes. Ons ry toe maar, tevrede lê hy in sy bed op die sitplek langs my. Dis beter as in die boks doer onder. Dis nader.

Tuisgekom, laat ek hom eers met ou Hagar, ons swart Labrador wat so liefdevol en geduldig is, speel. Hagar verdra alles en snuffel-snuffel aan Tjoklit. Dit lyk te kostelik: die groot swart hond en die baie klein ou bruinetjie so langs mekaar. “Hierdie kleintjie hy sal Hagar wakker hou!” reken Jacob, wat in die tuin werk.

Toe dit etenstyd is, draf hy rond in die kombuis, snuffel-snuffel. Ek staan op om hom buitetoe te vat. Ek maak die onderdeur oop en sit hom neer, hy glip weer binnetoe. Toe ek omdraai, gly my voet en my enkel kry effens seer. Ek trap skeef…..ek trap op hom. Hy lê en rek sy ou kleine lyfie. “Chris! Ek het my hondjie seergemaak!” Chris kom kyk. Tjoklit bly net daar lê. Sy lyfie begin slap word. Ek tel hom op, sien bloed by sy bekkie uitkom. “Kan ons hom nog Dr. toe vat?” vra ek hopeloos, verskrik. Te laat. Sy hele lyfie is slap en sy ogies verstar. Dood. Ek kan dit nie glo nie. So vinnig. ‘n Ongeluk, ek weet. Te vinnig. Ek kan nie eet nie. Ek maak die lewelose bondeltjie toe in die agterstoep se bruin matjie.

Jacob maak ‘n gat langs die anaboom. My hondjie is dood. Ek het hom doodgetrap. Ek voel verskriklik. Toe huil ek, ek snik. Chris sit sy hand op my skouer. “Dis ‘n ongeluk gewees”, sê hy. Ek weet. Ek wil nie weet nie. Ons begrawe vir Tjoklit. “Nkosi yami’” sê ou Jacob toe ek die klein dooie dingetjie neerlê op koerantpapier in die grond. Hy maak die graffie toe, sit ‘n ronde klip bo-op.

Toe hy ‘n uur later huistoe ry en ek sy geld vir hom gee, huil ek nog steeds. “Jou hart moet sak Oumies….” sê hy troosvol. My hart is flenters. Hy was maar net ‘n ou hondjie.

 

In liefdevolle herinnering.

22 April 2013.

 

 Die blog-inskrywing wat ek 'n paar minute voor sy dood gemaak het, kan jy hier lees:

 Ek onthou

 

 

 

 

Lig en donker

Ons dae is nie een dieselfde nie. Party dae gly ons sonder stampe en stote deur die lewe. Ander dae voel dit asof die bulte en die hoogtes darem net 'n bietjies te steil is. Tog is daar so baie mooi om ons om ons te inspireer en te kalmeer.

Ek put altyd so baie vreugde uit dit wat die natuur bied! Kom stap saam met my en geniet dit....en mag jou dag vandag ook geseënd en vol vreugdes wees.

 

 

 

 

 

 

In elkeen van hierdie foto's speel lig en donker 'n rol. Saam maak dit ....

die hele lewe.

 

 

 

'n Opmerksame hart is genoeg

Vandag wil ek net kyk en kyk. En ek wil luister. Ek wil 'n opmerksame hart en 'n luisterende ingesteldheid hê teenoor alles en almal om my.....soos die jong koning Salomo van die Bybel. Vroegoggend nà die heerlike, sagte reënbui van gisternag, sien ek hoe blink die druppels aan die Kaapse rietgras langs die voëls se waterbak. Net soos sterre wat skitter!

 

 

 

Die ou Keltiese Christene het van “dun plekke” gepraat waar God en mens mekaar kan ontmoet. In die boek Spreuke is dit opvallend dat daar ‘n besonderse “dun plek” tussen God en koning Salomo was: ‘n ontmoetingsplek waarmee baie mense vandag nog kan identifiseer, naamlik die natuur. 

 

 

Ek verkyk my aan die mooi kransduif wat so saliglik lekker op hierdie herfsdag kom sit om sy bad te geniet. Droomverlore.

Kyk na die wilde voëls: hulle saai nie en hulle oes nie en hulle maak nie in skure bymekaar nie...

~ Die Bybel. - Matteus 6:26

 

 

Klaar gebad, maak hy gereed om in die louwarm son te gaan sit. Tevrede.

Ek kan so baie by hom leer.

 

 

Op sy sy gaan lê hy en geniet die son op sy rooibruin rug, sy blougrys romp en witgespikkelde vere. Totale oorgawe aan die heerlikheid van die oomblik!

 

So sit hy nog 'n hele paar minute. Miskien luister hy ook (soos ek) na die doo-doo-doo roep van sy maats in die bome, so gerusstellend soos trooswoorde. 

 

Hebreërs 13: 1-8

 Hou julle lewe vry van geldgierigheid; wees tevrede met wat julle het. God self het gesê: "Ek sal jou nooit verlaat nie, jou nooit in die steek laat nie."

 

 

 

 

 

 

Bellakind

Sy het by Ouma kom slaap dié Vrydagaand. Haar bruin ogies het geblink soos albasters. Van blywees en van lekker. Ons het heerlike dinge so saam-saam gedoen. Een daarvan was om na "Roberts Multimedia Birds of Southern Africa" se cd te kyk op die rekenaar en die raai-watter-voël-is-dit-speletjie te speel. 'n Mens sien die prentjies van tien voëls en hoor net een se geluid. Dis baie interessant! Al my kleinkinders geniet dit tog net so baie soos ek. Ek moet byvoeg, ons kennis het ook al goed uitgebrei met al dié raaiery.

 

Saterdagoggend het ons mooi aangetrek, Marietjiepop se hare vasgemaak en 'n gawe ontbyt geëet. Toe het ons die pad gevat na Isabella se skool.

Om 'n waterverfskildery van Marietjie te sien, klik hier: Marietjie, my pop
(Terloops, Marietjie is vanjaar 61 jaar oud!)

 

Hier is Marietjie in haar mooi klere voordat ons haar babygrow aangetrek het, 'n borslappie aangesit het en haar in 'n "baba" verander het.

 

 

Hier is die "Mamma en haar baba" by die Poppetee wat deur die skool gereël is.

 

Die ingang na die saal was versier met pienk en wit balonne, 'n regte dogtertjieparadys! Isabella het ewe deftig op haar hak-sandaaltjies, nes 'n fietse jong mamma van die 20e eeu, rondgeparadeer......baba op die heup! 

 

Lae en gemaklike tafels het die hele saal volgestaan, mooi gedek soos net dogtertjies daarvan sou hou. Pienk, pienker, pienkste. En heerlike eetgoed het almal se monde laat water! 

 

 

 

Ouma het voor by die "ou" Mammas gaan sit. Ek het my verwonder aan die mooi tafelversierings. Groen en pienk was nog altyd 'n treffer! 

 

Die jong mammas kon self hul eie "cupcakes" maak. Hoe water my mond tog nou! Isabella s'n was natuurlik vir Ouma die heelmooiste!

 

Kyk net hoe geniet hulle die poppetee!

 



 

Daar was ook kans om heerlik saam te sing en te dans. 'n Ma wil mos ook vrolik wees en bietjie lyfswaai!

 

 

Ouma en Bellatjie met Marietjie in die middel. 'n Dag wat ons twee nog lank sal onthou!!

 

 



Soms, net soms speel ons ander dinge.

Om Naaldwerk te doen was nog nooit my sterk punt nie. Ek vermoed dis in die gene. Ek onthou nog so goed hoe my oorlede Ma voor haar liggroen Adler Matic masjien gaan sit het om noodsaaklike stikwerk te doen toe ek nog kind-in-die huis was. Ek onthou ook hoe sy dan gereeld gekla het van 'n pyn in haar nek.

Ek het haar nooit in my lewe oor enige-iets hoor kla nie, sy was vol lewensvreugde en altyd baie positief. Net as sy moes naaldwerk doen, was sy nie te opgewonde nie. Dit was lank, lank gelede. Tog het dit so 'n groot indruk op my gemoed gemaak. En die aaklige nekpyn het bly voortbestaan en sodra ek aan 'n naald raak, my nekpyn geword!

Tot anderdag. Ons plaaslike  VLU Van Riebeecktak doen baie interessante dinge. Ons beplan om in Maartmaand die Midway Sorgsentrum vir mense wat aan Altzheimer en Dimensia ly, te gaan besoek. Een van ons lede ken iemand daar en het met dié goue gedagte na vore gekom toe ons die jaarprogram beplan het.

Ons besluit toe om van niks iets te maak en knope en lappies van verskillende teksture en groottes op 'n stuk materiaal vas te werk. Ek was dadelik geprikkel, want dit het na baie lekker speel geklink! Die stuk materiaal word dan in 'n voorskoot / borslap omskep wat ons aan die pasiënte gaan skenk.

Die rede is: Altzheimerlyers hou daarvan om aan verskillende goeters te vroetel en te vat, met hul hande oor die verskillende teksture en vorms te streel en te voel. Dit kalmeer hulle. Dit troos. Dis goed vir hulle. In geleerde taal sal ons dit sensoriese terapie kon noem. Sensoriese stimulasie verminder rusteloosheid en verbeter slaapgewoontes.

Lees gerus meer hieroor by: Sensoriese stimulasie vir Altzheimer en Nemesia lyers

Nouja, net die feit dat ek 'n deeltjie sou kon bydra om vir iemand anders die lewe dalk 'n bietjie sagter en beter te maak, het veroorsaak dat ek my hand aan naaldwerk gewaag het. My blik knope, verskillende kleure viltlappes, wol en garing was deel van my "wapenrusting" toe ek saam met 17 ander VLU-lede die "Naaldekokerdag" (so word die dae genoem wanneer ons bymekaar kom en ons kreatiwiteit uitleef  op verskillende maniere)  bygewoon het. Die naalde het behoorlik gekook op dié dag!

 

Toe ek tuis kom met my halfklaar prentjie, kon ek nie wag om aan te gaan en dit te voltooi nie. Ek het selfs ook onthou hoe om komberssteek en kettingsteek te doen en stilweg gewonder wanneer laas hét ek naaldwerk gedoen! Van 'n pyn in die nek was daar geen sprake nie!
Ek sien nou baie uit om die volledige artikel te sien. En ek belowe ek sal dit kom wys!

Om Ouma te wees

Om Ouma te wees kan baie dinge beteken. Dit kan beteken dat spensrakke altyd kreun onder blikke vol heerlike gebak: soetkoekies, jamtertjies, koeksisters. Dit kan ook beteken dat kleinkinders selfgemaakte rokkies, hemde of broeke dra wat Ouma knaphandig en op haar eie tyd met haar eie twee raakvathande vervaardig het.

Dit kan beteken dat Ouma altyd daar is om te luister, moed in te praat, stories te vertel, te troos of pleisters op te plak wanneer nodig.

In my geval is lg. dalk so min of meer van toepassing, maar ook nie altyd nie. Net as kindertjies hier kom kuier vir 'n naweek of 'n paar dae. In my geval is Oumawees anders as die gewone Oumaweesdinge. Wanneer die kleingoed hier instap, weet hulle ons gaan verf. Verf en teken en knip en plak. Dit kan buite of binne gebeur, net waar dit op die gegewe oomblik die heel lekkerste sal wees.

 

Hier is voorbeelde van alvier my liewe kleinkinders se kuns, so deur die jare gedoen en vir altyd in Ouma se hart vasgeplak. Is dit nie mooi nie? Amy is nou al 12 en teken sekerlik al baie mooier en is miskien ook nie meer so lus om hoendertjies te teken nie....

Tog is daar is min dinge wat so spontaan en lieflik is soos die kuns wat gedoen is deur kindervingertjies.

 

 

Om hulle gesiggies dop te hou terwyl hulle so besig is, is vir Ouma soos heuning in haar tee....heerlik!! Die wêreld staan stil as Isabella besig raak, dis 'n groot genot om dié blinkoogkind met die laggesiggie dop te hou.

 

 

Ek wonder wat sê dié twee hoendertjies vir mekaar...

 

Dié prentjie is al drie jaar gelede gedoen, maar kinderkuns bly mos altyd nuut. Soos mossie se roep elke môre buite my slaapkamervenster. Splinternuut.

Wie sou nie graag onder so 'n heerlike groen boom wou gaan sit nie? Veral nou in hierdie snikhete dae. Joshua se seuntjiehande is vir Ouma so mooi om na te kyk. En dan wonder sy hoe gaan hierdie rooikopkind eendag vorentoe nog lyk en wat hy nog alles met die twee mooie handjies gaan doen.

 

En as ons 'n entjie verder stap, kan ons onder Reuben se boom gaan lafenis soek. Dié seuntjie konsentreer tog te vreeslik wanneer hy besig is en die tong wat so "saamgesels", al lekkende oor die ou mooi mondjie, is te dierbaar. Natuurlik is hy salig onbewus daarvan dat Ouma baie binnepret het so in die aanskoue van haar kleinseun. Hy lyk op 'n druppel water  nes die skamerige, blonde  kind op die foto van Ouma toe sy so vier, vyf jaar oud was. Sal sy mos daarom ook vir hom 'n ou sagte plekkie in haar hart hê.

Die vreugde van saamwees, saam skep, saam lag kan in elke verfstreep gesien word!

En eendag, eendag as Ouma nie meer hier is nie, sal haar kleinkinders hopelik dié helder dae onthou en koester. Soos Ouma reeds doen.

 

 

Isabella het 'n vet pienk varkie op 'n x-straalplaat geverf. Is dit nie te pragtig nie?

Groete tot volgende keer!

 

 

 

 

 

 

 

'n Handvol (en 'n hartvol) vere!

 

Dit is 'n Sondagmiddag in Bronkhorstspruit en heerlik rustig in die tuin. Nie te warm nie. Nie te koud nie. Net lekker. By die waterbak in die voortuin gesels die drie kransduifbroers. Karel, Krisjan en Karools. Hulle gesels oor die weer, die swak Rand en die jongste sportgebeure.

 

 

Krisjan vererg hom bloedig toe Karel koer dat hy nie juis deesdae 'n ondersteuner van die Blou Bulle genoem wil wees nie. Krisjan vlieg sommer 'n koers in. Karools en Karel bly sit. Karel  droom in die wit water... Karools bekyk sy boetie.

 

 

Dan skuif hy nader en sê ewe vertroulik in Karel se oor: "Hoe sou jy nou hou van 'n lekker swem, my ou broer? Die sonnetjie bak darem nou te heerlik warm."

 

Net daar voeg hulle die daad by die woord en duik sommer kop eerste onder die water in. Dit spat en speel en rinkink! Heerlik, heerlik verby!

 



 

Krisjan, wat 'n entjie daarvandaan bo in die akkerboom se takke gesit en bedaar het na sy stertwippery van flussies, sien hoe sy twee boeties die water geniet .  Hy kom sluit ewe vredeliewend maar weer by hulle aan. Kwaadword en sterte wip pas nie by goeie duiwe nie.

 

 

"Krisjan, wat eet ons vanmiddag?" vra Karel sommer so uit die bloute. Karools kyk skoon anderpad, hy is vreeslik honger en voel 'n hol kol op die krop van sy krop. Krisjan pof sy vere oop en dink diep.

 

 

Dan fladder hy sy vlerke, spat die waterdruppels met 'n boog oor sy broers en koer: "Van sit en staan kom niks gedaan! "

 

 

Krisjan en Karel vlieg weg om te gaan kyk waar hulle iets te ete kan kry. Ou Karoolsie bly stoksielalleen sit. Hy is flou van die honger en skielik sommer vreeslik eensaam.

 

Hy kyk desperaat op hemel toe en wonder: "Sal daar nie dalk sommer goudgeel mieliepitte soos manna op my neerdaal nie?" Hy voel so swak van vlerk vanmiddag...

 

"Kom ons kyk of ek nog kan!" praat Karools Kransduif met homself. Hy lig sy een vlerk so hoog as wat hy kan.

 

Toe hy weer kyk, sit sy beste en mooiste maat, Katriena Kransduif,  sag en vriendelik naby hom in die water. "Hallou-ou Karrrrrools!" koer sy innemend. Karools voel sommer weer pure duif en pof-pof sy vere ewe grootmeneer.

Mevrou Mollie Mossie kom land stilletjies agter die twee duifies. Sy is nuuskierig en wil hoor waaroor hulle praat.   

 

 

 

Eensklaps verskyn Tina Tortelduif skielik reg voor Karools en Katriena.

Sy koer met 'n duidelike en ernstige stem: "Werrrrk haaaaaaarder, werrrrrk haaaaarder!"  Mevrou Mollie Mossie skrik sommer en wip vinnig weg.

 

 

"Dit help nie om in die water te bly sit en te probeer oefen nie Karools! Jy moet staan en jou vlerke goed oopmaak! Kyk..... sò man!" koer Katrina triomfantelik. Sy gaan staan op die rand van die waterbak en wys hom hoe.  Tina maak net daar van die gulde geleentheid gebruik om self ook bietjie af te koel.

 

Karools kyk mooi en toe probeer hy sy bes: hy lig altwee sy vlerke so hoog soos hy kan en skielik voel hy sommer pure duif! Janee wat, 'n bietjie goeie oefening op die regte tyd is goed vir 'n duif se stamina.  Hy het sommer nou moed om self ook die wye wêreld in te vlieg en te gaan kos soek.

 



 

Vir oulaas skud hy sy nat vere droog en wil net wegvlieg toe hy uit die hoek van sy oog iets sien...

 

Goudgeel en geurige mieliepitte en saad lê oral op die rand van die waterbak uitgestrooi! Gulsig pik-pik hy dit op. Hoe salig! Iemand moes gesien het hoe honger is hy wat Karoolsie is. Iemand het vir hom gesorg.  Sy hartjie jubel. Dis wonderlik om in hierdie tuin te woon. Hier wil hy vir altyd en ewig bly woon, hy en sy twee broers. Hy en Karel en Krisjan.

 



 

Karools eet en eet, pik-pik-pik. Hy eet so lekker dat hy nie eers opmerk hoe Tina in die houtstomp naby hom ook heerlik weglê aan haar eie middagmaal nie...tussen die wit klippies en droë stukkies hout het iemand lekker saadjies gestrooi....so reg na 'n tortelduif se smaak.

 

 

Pik-pik, pik-pik-pik!

 

 Mevrou Mollie Mossie sit nog effens verskrik bo in die boom.  Sy stuur vir Meneer Martin Mossie om vir hulle ook 'n happie te gaan haal. Hy is mos haar liewe en baie aantreklike mannetjie. Martin pak sy kieste vol pitte en saad.
Gelukkig is duiwe nooit selfsugtig nie. Hulle het goeie harte. Hulle het vir die mossie-egpaar ook 'n saadjie  of ses laat staan.
Almal in die tuin is nou gelukkig. 
Môre vroeg fluit al die voëls weer vrolik!

 

FLUIT-FLUIT, my storie is uit!

 

('n Voetnota vir my meer volwasse lesers: dié vereverhaal is uit my duim gesuig, die foto's was my inspirasie...as my kleinkinders weer kom kuier, lees Ouma dit met liefde in my hart vir hulle voor! )