04/02/2013

Soms, net soms speel ons ander dinge.

Om Naaldwerk te doen was nog nooit my sterk punt nie. Ek vermoed dis in die gene. Ek onthou nog so goed hoe my oorlede Ma voor haar liggroen Adler Matic masjien gaan sit het om noodsaaklike stikwerk te doen toe ek nog kind-in-die huis was. Ek onthou ook hoe sy dan gereeld gekla het van 'n pyn in haar nek.

Ek het haar nooit in my lewe oor enige-iets hoor kla nie, sy was vol lewensvreugde en altyd baie positief. Net as sy moes naaldwerk doen, was sy nie te opgewonde nie. Dit was lank, lank gelede. Tog het dit so 'n groot indruk op my gemoed gemaak. En die aaklige nekpyn het bly voortbestaan en sodra ek aan 'n naald raak, my nekpyn geword!
Tot anderdag. Ons plaaslike  VLU Van Riebeecktak doen baie interessante dinge. Ons beplan om in Maartmaand die Midway Sorgsentrum vir mense wat aan Altzheimer en Dimensia ly, te gaan besoek. Een van ons lede ken iemand daar en het met dié goue gedagte na vore gekom toe ons die jaarprogram beplan het.

Ons besluit toe om van niks iets te maak en knope en lappies van verskillende teksture en groottes op 'n stuk materiaal vas te werk. Ek was dadelik geprikkel, want dit het na baie lekker speel geklink! Die stuk materiaal word dan in 'n voorskoot / borslap omskep wat ons aan die pasiënte gaan skenk.

Die rede is: Altzheimerlyers hou daarvan om aan verskillende goeters te vroetel en te vat, met hul hande oor die verskillende teksture en vorms te streel en te voel. Dit kalmeer hulle. Dit troos. Dis goed vir hulle. In geleerde taal sal ons dit sensoriese terapie kon noem. Sensoriese stimulasie verminder rusteloosheid en verbeter slaapgewoontes.
Nouja, net die feit dat ek 'n deeltjie sou kon bydra om vir iemand anders die lewe dalk 'n bietjie sagter en beter te maak, het veroorsaak dat ek my hand aan naaldwerk gewaag het. My blik knope, verskillende kleure viltlappes, wol en garing was deel van my "wapenrusting" toe ek saam met 17 ander VLU-lede die "Naaldekokerdag" (so word die dae genoem wanneer ons bymekaar kom en ons kreatiwiteit uitleef  op verskillende maniere)  bygewoon het. Die naalde het behoorlik gekook op dié dag!
 
Toe ek tuis kom met my halfklaar prentjie, kon ek nie wag om aan te gaan en dit te voltooi nie. Ek het selfs ook onthou hoe om komberssteek en kettingsteek te doen en stilweg gewonder wanneer laas hét ek naaldwerk gedoen! Van 'n pyn in die nek was daar geen sprake nie!
Ek sien nou baie uit om die volledige artikel te sien. En ek belowe ek sal dit kom wys!

26/01/2013

Om Ouma te wees



Om Ouma te wees kan baie dinge beteken. Dit kan beteken dat spensrakke altyd kreun onder blikke vol heerlike gebak: soetkoekies, jamtertjies, koeksisters. Dit kan ook beteken dat kleinkinders selfgemaakte rokkies, hemde of broeke dra wat Ouma knaphandig en op haar eie tyd met haar eie twee raakvathande vervaardig het.

Dit kan beteken dat Ouma altyd daar is om te luister, moed in te praat, stories te vertel, te troos of pleisters op te plak wanneer nodig.

In my geval is lg. dalk so min of meer van toepassing, maar ook nie altyd nie. Net as kindertjies hier kom kuier vir 'n naweek of 'n paar dae. In my geval is Oumawees anders as die gewone Oumaweesdinge. Wanneer die kleingoed hier instap, weet hulle ons gaan verf. Verf en teken en knip en plak. Dit kan buite of binne gebeur, net waar dit op die gegewe oomblik die heel lekkerste sal wees.
 
Hier is voorbeelde van alvier my liewe kleinkinders se kuns, so deur die jare gedoen en vir altyd in Ouma se hart vasgeplak. Is dit nie mooi nie? Amy is nou al 12 en teken sekerlik al baie mooier en is miskien ook nie meer so lus om hoendertjies te teken nie....
Tog is daar is min dinge wat so spontaan en lieflik is soos die kuns wat gedoen is deur kindervingertjies.
 
 
Om hulle gesiggies dop te hou terwyl hulle so besig is, is vir Ouma soos heuning in haar tee....heerlik!! Die wêreld staan stil as Isabella besig raak, dis 'n groot genot om dié blinkoogkind met die laggesiggie dop te hou.
 
 
Ek wonder wat sê dié twee hoendertjies vir mekaar...
 

Dié prentjie is al drie jaar gelede gedoen, maar kinderkuns bly mos altyd nuut. Soos mossie se roep elke môre buite my slaapkamervenster. Splinternuut.

Wie sou nie graag onder so 'n heerlike groen boom wou gaan sit nie? Veral nou in hierdie snikhete dae. Joshua se seuntjiehande is vir Ouma so mooi om na te kyk. En dan wonder sy hoe gaan hierdie rooikopkind eendag vorentoe nog lyk en wat hy nog alles met die twee mooie handjies gaan doen.
 

En as ons 'n entjie verder stap, kan ons onder Reuben se boom gaan lafenis soek. Dié seuntjie konsentreer tog te vreeslik wanneer hy besig is en die tong wat so "saamgesels", al lekkende oor die ou mooi mondjie, is te dierbaar. Natuurlik is hy salig onbewus daarvan dat Ouma baie binnepret het so in die aanskoue van haar kleinseun. Hy lyk op 'n druppel water  nes die skamerige, blonde  kind op die foto van Ouma toe sy so vier, vyf jaar oud was. Sal sy mos daarom ook vir hom 'n ou sagte plekkie in haar hart hê.


Die vreugde van saamwees, saam skep, saam lag kan in elke verfstreep gesien word!
En eendag, eendag as Ouma nie meer hier is nie, sal haar kleinkinders hopelik dié helder dae onthou en koester. Soos Ouma reeds doen.

 
 
Isabella het 'n vet pienk varkie op 'n x-straalplaat geverf. Is dit nie te pragtig nie?
Groete tot volgende keer!
 
 
 
 

 
 
 

03/12/2012

'n Handvol (en 'n hartvol) vere!

 
Dit is 'n Sondagmiddag in Bronkhorstspruit en heerlik rustig in die tuin. Nie te warm nie. Nie te koud nie. Net lekker. By die waterbak in die voortuin gesels die drie kransduifbroers. Karel, Krisjan en Karools. Hulle gesels oor die weer, die swak Rand en die jongste sportgebeure.
 
 
Krisjan vererg hom bloedig toe Karel koer dat hy nie juis deesdae 'n ondersteuner van die Blou Bulle genoem wil wees nie. Krisjan vlieg sommer 'n koers in. Karools en Karel bly sit. Karel  droom in die wit water... Karools bekyk sy boetie.
 
 
Dan skuif hy nader en sê ewe vertroulik in Karel se oor: "Hoe sou jy nou hou van 'n lekker swem, my ou broer? Die sonnetjie bak darem nou te heerlik warm."
 

Net daar voeg hulle die daad by die woord en duik sommer kop eerste onder die water in. Dit spat en speel en rinkink! Heerlik, heerlik verby!
 

 
Krisjan, wat 'n entjie daarvandaan bo in die akkerboom se takke gesit en bedaar het na sy stertwippery van flussies, sien hoe sy twee boeties die water geniet .  Hy kom sluit ewe vredeliewend maar weer by hulle aan. Kwaadword en sterte wip pas nie by goeie duiwe nie.
 
 
"Krisjan, wat eet ons vanmiddag?" vra Karel sommer so uit die bloute. Karools kyk skoon anderpad, hy is vreeslik honger en voel 'n hol kol op die krop van sy krop. Krisjan pof sy vere oop en dink diep.
 
 
Dan fladder hy sy vlerke, spat die waterdruppels met 'n boog oor sy broers en koer: "Van sit en staan kom niks gedaan! "
 
 
Krisjan en Karel vlieg weg om te gaan kyk waar hulle iets te ete kan kry. Ou Karoolsie bly stoksielalleen sit. Hy is flou van die honger en skielik sommer vreeslik eensaam.
 

Hy kyk desperaat op hemel toe en wonder: "Sal daar nie dalk sommer goudgeel mieliepitte soos manna op my neerdaal nie?" Hy voel so swak van vlerk vanmiddag...
 

"Kom ons kyk of ek nog kan!" praat Karools Kransduif met homself. Hy lig sy een vlerk so hoog as wat hy kan.

 
Toe hy weer kyk, sit sy beste en mooiste maat, Katriena Kransduif,  sag en vriendelik naby hom in die water. "Hallou-ou Karrrrrools!" koer sy innemend. Karools voel sommer weer pure duif en pof-pof sy vere ewe grootmeneer.
Mevrou Mollie Mossie kom land stilletjies agter die twee duifies. Sy is nuuskierig en wil hoor waaroor hulle praat.   
 
 
 
Eensklaps verskyn Tina Tortelduif skielik reg voor Karools en Katriena.
Sy koer met 'n duidelike en ernstige stem: "Werrrrk haaaaaaarder, werrrrrk haaaaarder!"  Mevrou Mollie Mossie skrik sommer en wip vinnig weg.
 
 
"Dit help nie om in die water te bly sit en te probeer oefen nie Karools! Jy moet staan en jou vlerke goed oopmaak! Kyk..... sò man!" koer Katrina triomfantelik. Sy gaan staan op die rand van die waterbak en wys hom hoe.  Tina maak net daar van die gulde geleentheid gebruik om self ook bietjie af te koel.
 

Karools kyk mooi en toe probeer hy sy bes: hy lig altwee sy vlerke so hoog soos hy kan en skielik voel hy sommer pure duif! Janee wat, 'n bietjie goeie oefening op die regte tyd is goed vir 'n duif se stamina.  Hy het sommer nou moed om self ook die wye wêreld in te vlieg en te gaan kos soek.
 

 
Vir oulaas skud hy sy nat vere droog en wil net wegvlieg toe hy uit die hoek van sy oog iets sien...
 

Goudgeel en geurige mieliepitte en saad lê oral op die rand van die waterbak uitgestrooi! Gulsig pik-pik hy dit op. Hoe salig! Iemand moes gesien het hoe honger is hy wat Karoolsie is. Iemand het vir hom gesorg.  Sy hartjie jubel. Dis wonderlik om in hierdie tuin te woon. Hier wil hy vir altyd en ewig bly woon, hy en sy twee broers. Hy en Karel en Krisjan.
 

 
Karools eet en eet, pik-pik-pik. Hy eet so lekker dat hy nie eers opmerk hoe Tina in die houtstomp naby hom ook heerlik weglê aan haar eie middagmaal nie...tussen die wit klippies en droë stukkies hout het iemand lekker saadjies gestrooi....so reg na 'n tortelduif se smaak.
 
 
Pik-pik, pik-pik-pik!
 

 Mevrou Mollie Mossie sit nog effens verskrik bo in die boom.  Sy stuur vir Meneer Martin Mossie om vir hulle ook 'n happie te gaan haal. Hy is mos haar liewe en baie aantreklike mannetjie. Martin pak sy kieste vol pitte en saad.
Gelukkig is duiwe nooit selfsugtig nie. Hulle het goeie harte. Hulle het vir die mossie-egpaar ook 'n saadjie  of ses laat staan.
Almal in die tuin is nou gelukkig. 
Môre vroeg fluit al die voëls weer vrolik!
 
FLUIT-FLUIT, my storie is uit!
 
('n Voetnota vir my meer volwasse lesers: dié vereverhaal is uit my duim gesuig, die foto's was my inspirasie...as my kleinkinders weer kom kuier, lees Ouma dit met liefde in my hart vir hulle voor! ) 
 
 

04/11/2012

Tyd kan nie vasgehou word nie

Ek blaai deur foto-albums van my kleinkinders. Lekker. Liefgoed van Ouma en Oupa. Amy is al twaalf jaar oud gewees vanjaar (2012). Waar is die dae toe ek haar op my heup rondgedra het en gewonder het waar kom die pyne in my elmboë vandaan saans as dit slaaptyd was...

 
Hier was dit haar verjaarsdag ver in 'n vreemde land, duisende kilometers van Ouma se hart en hande af! Ons het ons stukkend verlang.
 
 
In die kas het haar lappop Sally, geduldig gewag. As Amy en haar Mamma en Pappa uit die verre Taiwan kom kuier het, het sy altyd eerste vir Sally gaan uithaal! Haar bedmaatjie, haar speelding, haar liefieding.
 
 
Die jare het aangestap en Ouma se kind het groter geword.  Hulle het Suid-Afrika toe verhuis (hoera! ) en ons het mekaar baie gesien. Daar was so veel om in te haal!
 
 
Lekker was dit om saam in die tuin te kon rondloop en die skoonheid van die natuur in te drink!!
 
 
Winkel-winkel speel was en is nog steeds een van die grootste lekkertes as daar by Ouma se huis gekuier word. Dan moet almal iets kom koop en soms kon mens selfs 'n heerlike melkskommel bestel en met tuisgemaakte munte betaal!
 
 
Hier is Amy saam met haar gesin, volgende jaar is sy 'n leier in haar skool en in Graad sewe. Ons is almal lief vir haar en trots op haar.
 
 
Anderdag vertel ek van die ander .... daar is nog drietjies wat vlees van my vlees en been van my gebeente is. En vir almal is ons ewe lief!
 
 
 
 
 
 

02/11/2012

Die kind in my!

Ek hou van speel! En ek is mal oor kleure. Dis die kind in my wat my hierdie blog laat begin het. Mag sy nooit oud word nie...daai kind! Dis sy wat my op haar smal skouertjies lag-lag deur die swarighede van die lewe dra, want sy sien net altyd die lekker en die mooi raak. Kyk nou net na hierdie moerbeiblaar...is dit nie 'n wonderlikmooie ding nie?
 

O ja, ek het in Picasa gespeel en dis hoekom die are op die blare (dit rym!) so lieflik lyk....dit het net daai ekstra bietjie oemf, stem jy saam?
 
Hier is nog 'n voorbeeld van my gespelery: HDR-ish noem mens dit glo....
 
 
(ag, nou kry ek nie dié foto groter gemaak op die liewe ou Blogger nie...ai tog!)
 
Om foto's te neem van alles om my wat lewe en bewe, is nog altyd een heerlikheid op aarde vir my. Een van die foto's waarop ek baie trots voel en amper ook half verbaas was dat dit so mooi uitgekom het, is die een van die tortelduif wat by die waterbak hier in ons voortuin sit en droom. Ek het niks aan dié foto verander nie. Dit was een van daardie wonderlike gelukskote!
 
 
 
Soms as ek die duiwe dophou, kom lê die woorde sommer vanself voor my op die papier:
 

My duiwe

 

By die waterbak hier in ons tuin

daal blou duiwe daagliks pofveer neer

 

Toontjies pienk en pragtig,

vredeversies in vlerke toegevou

 

sing hul sag hul weemoedwysies

vir my en ook vir jou

 

fladderveer en klouter

trap hul op die huis se dak

 

soms laat hul my toe om stil te kyk

hoe hul vlerksleep en kafoefel

 

sirkeldraai teen blou, blou lug -

skemeraand se tuiskom na 'n dag se vlug...
Elizabeth Kendall ©

20/10/2012

Duiwe: verse en vrolikhede

 
Kransduif pienkpoot op my huis se dak
vredig en op sy gemak
 
 
Donsveer droom 'n babaduif op 'n plat klip in die tuin...
waar het sy liefste mamma nou tog weer verdwyn?
 
 
By die waterbak sit sy en bad, "koe-koerdoek"-kuier
heerlik dat die druppels so spat!
 
 
'n Lagduif sit daar naby op die stomp,
sy sit verkyk haar aan dié vrolike klomp!
 
 
Tortelduif is mooi verby...
blinkoog staan sy daar en lekkerkry....
 

 
... besluit  om gou 'n lekker bad te vat, pof die vere, water spat!!
 
 
Op die grys muur sit haar jongste soet en droom,
 
heerlik onder die groot ou anaboom.
 
 
Salig is dit in dié tuin...
 

 
....al is dié sitplek is 'n bietjie skerp!
 

 
Dis baie sagter sit so op die gras...hier waar pienk tone netjies pas!
 

 
Soms sommer net lekker om rond te stap en vriendelike duiwespoortjies oraloor te trap!!